Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ψυχολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ψυχολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δυο καρδιές συναντιούνται...

 

Την  χειροτεχνία   αυτή  είδα    στο  Ιστολόγιο  Προσχολική  Παρεούλα  της  συναδέλφου  Βούλας  Κυριακούδη  ,  και  θέλησα  να  την  εφαρμόσω   στον παιδικό  σταθμό , την περίοδο  αυτή  που  διανύουμε  ,  με  παιδιά  σε  προσαρμογή..
Σκοπός  της  κατασκευής  αυτής  είναι  να μεταφέρει  το  μήνυμα  στα  παιδιά ,  αυτή την περίοδο  αποχωρισμού  από   τους  γονείς  και  κυρίως  από  την μητέρα , οτι  κάθε  μέρα  μετά  το  παιδικό  σταθμό   το   παιδί  θα  συναντήσει   την μανούλα  του   κι  οτι  η  μαμά  του  το σκέφτεται  και  το  αγαπά ..
Κάπως  έτσι ,   θα  συναντηθούνε  οι δυο  καρδούλες  ..όταν  η  μικρή  καρδούλα -  που  το  παιδί  μεταφέρει  κάθε  πρωί -  στην  τσάντα  του   πηγαίνοντας  στο  σχολείο  , θα  ενωθεί  με την μεγάλη  καρδιά  που  η  μανούλα  θα  κρατάει  στο  σπίτι ..

 




Οι φόβοι της παιδικής ηλικίας



Ο φόβος ορίζεται ως αναμονή πόνου ή αγωνίας.
Καθώς το παιδί σας βρίσκεται στη διαδικασία εξερεύνησης του κόσμου γύρω του, είναι φυσικό να αντιδρά σε απρόβλεπτα γεγονότα ή σε ένα ξένο περιβάλλον, με παιδικό φόβο.

Τα μωρά συνηθίζουν να φοβούνται τα άγνωστα άτομα, τις απότομες κινήσεις, το σκοτάδι, το να μένουν μόνα τους ή τους δυνατούς θορύβους. Τους φόβους τους, τους εκφράζουν με το κλάμα.

Τα μικρά παιδιά φοβούνται λιγότερο το περιβάλλον τους. Είναι πιθανό να τρέξουν στο δρόμο ή να κάνουν κάτι παράτολμο, επειδή δεν μπορούν να προβλέψουν τους κινδύνους. Όμως σε αυτήν την ηλικία αναπτύσσουν τη φαντασία τους, η οποία τελικά θα επηρεάσει τους φόβους τους. Όταν το παιδί σας φοβάται, αυτό φαίνεται καθαρά στο πρόσωπό του και στη στάση του αλλά το εκφράζουν επίσης και με το κλάμα. 

Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας συνήθως φοβούνται μη ρεαλιστικά ή σχεδόν αδύνατα γεγονότα. Είναι η στιγμή στη ζωή τους που φοβούνται το τέρας στη ντουλάπα ή το τέρας κάτω από το κρεβάτι, καθώς προσπαθούν ακόμα να υπολογίσουν τη διαφορά ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Δείχνουν συχνά το φόβο τους με γουρλωμένα μάτια και με ανοιχτό στόμα, αλλά υπάρχει περίπτωση να μη φωνάξουν και είναι πιθανότερο να τρέξουν μακριά από αυτό που τους προκαλεί το φόβο. 

Παρά το γεγονός ότι ο φόβος της παιδική ηλικίας είναι ένα φυσικό μέρος της ανάπτυξης του παιδιού σας, μπορεί επίσης να αποκτηθεί από διάφορες καταστάσεις.
Εάν το παιδί σας έχει μια άσχημη εμπειρία με ένα σκυλί είναι πιθανό να αναπτύξει φοβία για όλα τα σκυλιά. Ως γονέας μπορεί να περάσετε και τις δικές σας φοβίες στο παιδί. Αν για παράδειγμα αντιδράσετε με φόβο απέναντι  στα έντομα ή τις βροντές μπροστά στο παιδί σας, είναι πιθανό να περάσετε αυτές τις φοβίες σας σε εκείνο.

Επίσης, το να είναι ένας γονέας υπερπροστατευτικός επισημαίνοντας συνεχώς τους πιθανούς κινδύνους στο παιδί του, μπορεί τελικά να περάσει την ιδέα σε αυτό ότι ο κόσμος είναι ένα επικίνδυνο μέρος. Η μετάδοση του φόβου στο παιδί σας, το μπλοκάρει στο να μάθει τον αυτοέλεγχο.

Επειδή τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν τη λογική ή να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ πραγματικότητας και μη, είναι δύσκολο να διώξουμε τους φόβους τους. Είναι όμως σημαντικό να μην κάνουμε το παιδί να ντρέπεται ή να το μειώνουμε ή να αγνοούμε τους φόβους του, επειδή μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Μπορείτε να βοηθήσετε τα παιδιά σας να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους, βοηθώντας τα να αποκτήσουν σταδιακά τον έλεγχο του περιβάλλοντος. Αυτό μπορεί να σημαίνει να αφήσετε το παιδί σας να πάρει ένα φακό στο κρεβάτι, αν φοβάται το σκοτάδι.

Παρατηρώντας τους άλλους, που δεν φοβούνται, μπορεί επίσης να τα βοηθήσει να οικοδομήσουν αυτοπεποίθηση και να μειώσει τους φόβους του. Μπορείτε να το αφήσετε να περνά χρόνο με ένα φιλικό κουτάβι ή να παρακολουθεί άλλους ανθρώπους να παίζουν με τα σκυλιά στο πάρκο, αν το παιδί σας φοβάται τους σκύλους.

Οι περισσότεροι φόβοι υποχωρούν στην ηλικία των πέντε ή έξι ετών και αυτό γιατί τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά έχουν πιο ώριμη αίσθηση όσον αφορά τη φαντασία και τη πραγματικότητα και μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα όλες τις εξηγήσεις που θα τους δοθούν. 

Με την κατανόηση και την υποστήριξη, μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας αποτελεσματικά να ξεπεράσει τελικά τους φόβους της παιδικής του ηλικίας.

Πηγή  

"Δολοφόνοι " της δημιουργικότητας των παιδιών και πώς να τους αποφύγουμε



Ο σπόρος της δημιουργικότητας βρίσκεται μέσα σε κάθε παιδί, η ανάγκη και η επιθυμία για παιχνίδι, πειραματισμό και ανακάλυψη είναι έμφυτες και ασυγκράτητες. Με τη γέννηση του ξεκινάει μια αναζήτηση, μια δημιουργική περιπέτεια. Δεξιότητες και γνώσεις που εμείς τις κατέχουμε, για τα παιδιά αποτελούν προκλήσεις, ψάχνουν και βρίσκουν διαφορετικούς τρόπους να βλέπουν και να κάνουν τα πράγματα. Αυτός ακριβώς είναι και ο ορισμός της παιδικής δημιουργικότητας (Smith, 1966 και May, 1975): το να έχει το παιδί την ικανότητα να χρησιμοποιεί τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις του και σε συνδυασμό με καινούρια ερεθίσματα που εμφανίζονται μπροστά του να συνθέτει και να ανακαλύπτει για πρώτη φορά κάτι καινούριο για αυτό. Στην πραγματικότητα, τα παιδιά τα ανακαλύπτουν όλα από την αρχή, το περπάτημα, τη γλώσσα, τα συναισθήματα, τη ζωγραφική, το διάβασμα,...

Η δημιουργικότητα λοιπόν είναι κάτι που όλοι οι άνθρωποι διαθέτουμε από το ξεκίνημα της ζωής μας, αλλιώς η εξέλιξη του είδους μας δε θα ήταν και τόσο πιθανή.
Τι συμβαίνει όμως στην πορεία προς την ενηλικίωση και χάνουμε όλη αυτή την ορμή; Οι ψυχολογικές πιέσεις που δεχόμαστε από παιδιά ξεκινάνε από τόσο νωρίς, που συχνά μεγαλώνουμε και δε θυμόμαστε καν ότι κάποτε διαθέταμε αυτή την έμφυτη ορμή και ελευθερία για εξερεύνηση, την αυτοπεποίθηση για δράση και δημιουργία.
Ενώ συνήθως ξεκινάμε το σχολείο με αγάπη για δημιουργία και ανακάλυψη, αγαπάμε τα χρώματα, την τέχνη και τα γράμματα, σταδιακά χάνουμε το ενδιαφέρον μας, η τέχνη γίνεται ανάμνηση, και η μάθηση γίνεται δυσκολότερη.

Η δημιουργικότητά μας σημειώνει μείωση μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως άλλωστε δείχνουν οι σχετικές έρευνες, σύγχρονες και παλαιότερες. Στα σχολεία και στην κοινωνία, με κυρίαρχα στοιχεία την επιτήρηση, τον ανταγωνισμό, τον κομφορμισμό, την κριτική και την αξιολόγηση, σε συνδυασμό με την απουσία έμφασης της ανάγκης για καλλιτεχνική αναζήτηση, και το φόβο για το διαφορετικό και το ασυνήθιστο, το δέντρο της δημιουργικότητας δεν είναι δυνατόν να ανθίσει. Το αποτέλεσμα; Καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι «δεν έχουμε ταλέντο», ότι «δεν τα καταφέρνουμε με τα καλλιτεχνικά», ότι «δεν μπορούν όλοι να είναι δημιουργικοί», και αποδεχόμαστε αυτό που μας έκαναν να πιστέψουμε. Αποθαρρυνόμαστε, δεν εξασκούμε τη φαντασία μας, ασκούμε με τη σειρά μας σκληρή κριτική στον εαυτό μας και δεν επιτρέπουμε τα λάθη. Χάνουμε την αθωότητα και την παιδικότητά μας, κι αυτό μπορεί να μας λείπει για πάντα. Για καλή μας τύχη, υπάρχουν γύρω μας πολλά μικρά παιδιά να μας θυμίζουν όλα αυτά που χάνουμε και ξεχνάμε, και αν τα προσεγγίσουμε με σεβασμό και διάθεση να μάθουμε από αυτά και όχι να τα διδάξουμε, μπορεί να ξαναδούμε το παιδί μέσα μας

.Για να καταφέρουμε όμως να ακολουθήσουμε το παιδί μας στις αναζητήσεις του, και να δώσουμε ώθηση στη δημιουργικότητά του (και στη δική μας), καλό είναι καταρχήν να γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί οι «δολοφόνοι» της δημιουργικότητας, creativity killers, όπως αναφέρονται στην αγγλική βιβλιογραφία. Είναι κοινές συμπεριφορές και στάσεις, που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε από προσωπικές εμπειρίες, σχολικές ή οικογενειακές, και συχνά, άθελά μας, αναπαράγουμε. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα δεκάδων ερευνών της Amabile και πολλών άλλων ερευνητών σχετικά με τη δημιουργικότητα των παιδιών, από τη δεκαετία του '70 μέχρι και σήμερα, οι παρακάτω συμπεριφορές μπορούν να δηλητηριάσουν το παιδικό μυαλό με τέτοιο τρόπο ώστε εύκολα να οδηγήσουν στη μείωση της δημιουργικότητας που παρατηρείται μετά τα πρώτα χρόνια της ζωής μας.

1. Επιτήρηση- κάνουμε το παιδί να νιώθει ότι συνεχώς το κοιτάμε, τα ελέγχουμε.
2. Αξιολόγηση- κάνουμε το παιδί να ανησυχεί για το πώς οι άλλοι θα κρίνουν αυτό που κάνει. Τα παιδιά όταν παίζουν πρέπει να ασχολούνται κυρίως με το τι ικανοποιεί αυτά τα ίδια, όχι τους άλλους.
3. Ανταγωνισμός- βάζουμε τα παιδιά σε μια κατάσταση σύγκρισης, όπου κάποιος είναι καλύτερος ή χειρότερος, ή όχι το ίδιο καλός.
4. Υπερβολικός έλεγχος- επεμβαίνοντας συνεχώς και δείχνοντας στα παιδιά μας το πώς ακριβώς να κάνουνε κάτι, δημιουργούμε την αίσθηση ότι η εξερεύνηση και η αναζήτηση είναι περιττές.
5. Επιβράβευση – αν χρησιμοποιηθεί υπερβολικά, ή λανθασμένα, μπορεί να αφαιρέσει το εσωτερικό κίνητρο από το παιδί, κάτι που σταδιακά μπορεί να οδηγήσει το παιδί σε παραίτηση από τη διαδικασία.
6. Πίεση, Προσδοκίες- περιμένουμε να δούμε το αποτέλεσμα από τις δράσεις των παιδιών μας, και οι προσδοκίες μας αυτές μπορεί να καταπιέζουν και στεναχωρούν το παιδί.

Αν θέλουμε λοιπόν να σεβαστούμε τα δικαιώματα των παιδιών και να διατηρήσουμε ζωντανό το δέντρο της δημιουργικότητας καλό είναι να θυμόμαστε:

• Να δίνουμε το χρόνο για δημιουργική έκφραση μέσω παιχνιδιού και τέχνης. Τα παιδιά χρειάζονται πολύ χρόνο μη δομημένου παιχνιδιού φαντασίας, χωρίς την άμεση καθοδήγηση από ενήλικους, χωρίς υποδείξεις και εντολές και χωρίς διακοπές.

• Να παρέχουμε ερεθίσματα και υλικά που βοηθούν τα παιδιά να δημιουργήσουν αλλά χωρίς να τους λένε τι να δημιουργήσουν, πού να βάψουν και πώς να πλάσουν, να αποφεύγουμε τα πολλά εμπορικά παιχνίδια που τελικά μειώνουν τις δυνατότητες, να δίνουμε υλικά της φύσης και της καθημερινότητας.

• Να επιτρέπουμε στο παιδί να παίρνει ρίσκα, να κάνει λάθη και να αποτυγχάνει. Από τα λάθη παίρνουν τα μεγαλύτερα μαθήματα, και όταν αρχίζουν να τα φοβούνται υποσκάπτεται η δημιουργικότητά τους. Καλό είναι να συζητάμε με τα παιδιά για τα λάθη που εμείς κάνουμε και το τι μαθαίνουμε από αυτά, ώστε τα παιδιά να συνηθίσουν στην ιδέα ότι τα λάθη επιτρέπονται και μπορούν να είναι κέρδος.

• Να μην επιβραβεύουμε τις δημιουργικές και καλλιτεχνικές προσπάθειες τους, δεν το χρειάζονται στην πραγματικότητα. Το κίνητρό για δράση και δημιουργικότητα είναι εσωτερικό, δε δημιουργούν για να κερδίσουν κάτι εξωτερικό. Μπορούμε όμως να επαινούμε επιβραβεύοντας λεκτικά την προσπάθεια και τη συμμετοχή σε κάποια δραστηριότητα, πχ «βλέπω πως δούλεψες με πολύ δύναμη τον πηλό», «προσπάθησες πολύ για να το κάνεις τόσο ψηλό!»

• Να μην αξιολογούμε, να μην κριτικάρουμε (ούτε λεκτικά, ούτε με τη γλώσσα του σώματος). Το κακό είναι ότι είτε θετικά αξιολογήσουμε (μπράβο είναι πολύ ωραίο!), είτε αρνητικά (χάλια έγινε η ζωγραφιά σου, δε φαίνεται καθαρά), το παιδί μαθαίνει ότι κάποιος θα κρίνει το έργο του, ότι σε κάποιον θα αρέσει ή όχι, κι έτσι σταδιακά μπορεί να οδηγηθεί στην εγκατάλειψη της προσπάθειας. Αντί να αξιολογήσουμε μπορούμε να περιγράψουμε την προσπάθεια του παιδιού, πχ. βλέπω πως εδώ έριξες πολλά χρώματα και ανακατεύτηκαν μεταξύ τους!, ή να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, πχ «τα χρώματα αυτά μου θυμίζουν το καλοκαίρι που το αγαπώ πολύ».

• Όταν το παιδί παίζει ή ασχολείται με καλλιτεχνικές δραστηριότητες, να προσπαθούμε να μη διδάσκουμε, να μην καθοδηγούμε, να μη δίνουμε τα δικά μας πρότυπα και να μην περιμένουμε από το παιδί παρόμοια με τα δικά μας δημιουργήματα. Πρέπει να καταφέρουμε να δώσουμε την ελευθερία να δοκιμάσουν τις ιδέες τους, ακόμα κι αυτές που δε βγάζουν κανένα νόημα για εμάς.

Όλα αυτά βέβαια είναι μάλλον δύσκολο να τα καταφέρουμε από τη μια μέρα στην άλλη. Οι εκπαιδευτικές εμπειρίες που έχουμε σαν παιδιά και ο ανταγωνισμός της κοινωνίας μας συχνά μας επηρεάζουν και μας οδηγούν στην αναπαραγωγή μαθημένων συμπεριφορών, χωρίς αναγκαστικά να έχουμε ελέγξει την ορθότητά τους. Μπορεί να χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια, συχνή εξάσκηση και υπενθύμιση για να καταφέρουμε να αλλάξουμε τους τρόπους μας. Τα μικρά παιδιά μπορούν να μας βοηθήσουν πολύ σε αυτό, αρκεί να τα παρατηρούμε και σε μεγάλο βαθμό να τα μιμούμαστε.

Η δημιουργικότητα και η δυνατότητα εξάσκησής της είναι βασική για τη μάθηση, την καλλιέργεια δεξιοτήτων, τη συναισθηματική υγεία, την κοινωνικοποίηση, την πρωτότυπη σκέψη και τη διαλεκτική. Είναι σημαντική όχι μόνο για το κάθε άτομο ξεχωριστά, αλλά για ολόκληρη τη κοινωνία, και τη χρειαζόμαστε ίσως περισσότερο από ποτέ. Ευτυχώς, ο έρευνες γύρω από τη δημιουργικότητα, εκτός από τη μείωση που παρατηρούν με το ξεκίνημα του σχολείου, δείχνουν ότι σε πολλούς ανθρώπους η δημιουργικότητα ξαναπαρουσιάζει αύξηση προς, ή μετά το τέλος της ακαδημαϊκής τους πορείας. Αυτό σημαίνει ότι η δημιουργικότητα είναι μια δεξιότητα που μπορούμε να αποκτήσουμε, να την εξασκήσουμε και να την ενισχύσουμε σε οποιαδήποτε ηλικία, καταρχήν στον εαυτό μας, και να τη χρησιμοποιούμε όλο και περισσότερο στην καθημερινή μας ζωή.

Οι δημιουργικές και οι καλλιτεχνικές εμπειρίες που θα έχουν τα παιδιά μας, στο σπίτι και στο σχολείο, σε μεγάλο βαθμό θα καθορίσουν την ανάπτυξή τους, τις επιλογές τους, την ικανότητα τους να προσφέρουν και να δημιουργήσουν κάτι πρωτότυπο και διαφορετικό. Σε μεγάλο βαθμό επίσης θα καθορίσουν και τις κοινωνικές εξελίξεις. Είναι ευθύνη όλων μας, εκπαιδευτικών και γονέων, να προσφέρουμε χώρο, χρόνο, ερεθίσματα και ενθάρρυνση, να σεβόμαστε τις επιλογές των παιδιών και να μην περιμένουμε τίποτα άλλο εκτός από το να τα βλέπουμε να διασκεδάζουν, έτσι μαθαίνουν καλύτερα και είναι πιο ευτυχισμένα. Και πάντα να θυμόμαστε ότι μεγάλες αλλαγές μπορούν να συμβούν ανάλογα με το πώς φερόμαστε στον εαυτό μας και στην οικογένεια, στο κοινωνικό περιβάλλον και ανάλογα με το τί περιμένουμε και απαιτούμε από τα σχολεία των παιδιών μας. Η καλλιέργεια της δημιουργικής και καλλιτεχνικής σκέψης- αλλά και της κριτικής και ηθικής συγχρόνως-αποτελεί βασική προϋπόθεση.

Σχετική βιβλιογραφία

• Collins M.A. & Amabile T.M. (1999) Motivation and Creativity. In Sternberg, R.J. Handbook of Creativity. Cambridge University Press: USA
• Hennessey, B.A. & Amabile, T.M. (1988). The conditions of creativity. In Sternberg R.J. The nature of creativity. Cambridge University Press: New York, p.11-38
• Lowenfeld, V. & Brittain, W.L. (1982.) Creative and Mental Growth. Macmillan Publishing Co., Inc: USA
• Schirrmacher, R. (2008). Τέχνη και Δημιουργική Ανάπτυξη των Παιδιών. Εκδόσεις Έλλην

Ελένη Οικονομίδου, MSc Αναπτυξιακής Ψυχολογίας

http://www.childit.gr/

Από  το  Ιστολόγιο  " Παιδί  και  Ανάπτυξη"

Ο Αϊ-Βασίλης έρχεται…





Είναι πάντα φορτωμένος με δώρα και  πάντα συνεπής στο ραντεβού του.
Πόση ανάγκη έχουν τα παιδιά από το μύθο του Αϊ-Βασίλη και γιατί δεν πρέπει να τους τον γκρεμίσουμε ποτέ;

Κάθε χρόνο τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς εκατομμύρια παιδιά όλων των φυλών και των εθνοτήτων σε κάθε γωνιά της Γης περιμένουν ανυπόμονα τον ερχομό του Αϊ-Βασίλη, του αγαπημένου ασπρομάλλη γέροντα που με το σακί του γεμάτο δώρα θα ταξιδέψει σε μια νύχτα τον κόσμο ολόκληρο, για να αφήσει κάτω από κάθε χριστουγεννιάτικο δέντρο τα δώρα που του ζήτησαν με τα γράμματα ή τις ευχές τους.


Πάντα χαμογελαστός και καλοκάγαθος, πάνω στο ιπτάμενο έλκηθρο που το σέρνουν οχτώ ζωηρά ελάφια ή τάρανδοι, αποτελεί σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα τον πλέον αγαπημένο ήρωα των παιδιών. Είναι ο Father Christmas των Άγγλων, ο Santa Claus των Αμερικανών, ο Pere Noel των Γάλλων, ο Sinterklaas των Ολλανδών, ο Weinachsmamm των Γερμανών, ο Babbo Natale των Ιταλών, o Julemand των Σκανδιναβών, o Joulupukki των Φιλανδών, είναι με άλλα λόγια ο Άγιος Βασίλης των Ελλήνων. Ζει εδώ και εκατοντάδες χρόνια στον Βόρειο Πόλο. Έχει σκάψει το τεράστιο εργαστήρι του μέσα στο βουνό Korvatunturi, που μοιάζει από μακριά με τεράστιο αυτί, για να ακούει έτσι τις επιθυμίες των παιδιών, που φέρνει ο άνεμος από κάθε γωνιά της γης. Αναλαμβάνει να κάνει τα όνειρα των παιδιών πραγματικότητα, αγγίζοντας τις ψυχές τους με τον δικό του μαγικό τρόπο. Τελικά, τι πραγματικά σημαίνει ο Άγιος Βασίλης και πώς τα καταφέρνει ακόμα και σήμερα να συναρπάζει τόσο πολύ τα παιδιά;


Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι φίλος και σύμμαχος των παιδιών. Κάθε επιθυμία τους που δεν έγινε πραγματικότητα μέσα στη χρονιά που πέρασε υπάρχει πάντα η ελπίδα να πραγματοποιηθεί από τον Άγιο Βασίλη, έστω και την τελευταία στιγμή. Συνήθως το παιδί σκέφτεται: «Δεν μου το αγόρασε ο μπαμπάς και η μαμά; Θα γράψω στον Άγιο Βασίλη, κι αυτός δεν υπάρχει περίπτωση να μη μου το φέρει». Με αυτή τη λογική ο Άγιος Βασίλης γίνεται ένα πρόσωπο που τα αγαπάει, δεν τους χαλάει ποτέ χατίρι, τους δίνει προστασία, ασφάλεια και στήριξη. Εάν σκεφτούμε ότι τα μικρά παιδιά έλκονται ιδιαίτερα απ’ οτιδήποτε περιέχει μυστήριο, τότε στα «προσόντα» του Άγιου Βασίλη έρχεται να προστεθεί και το συναρπαστικό μυστήριο της ύπαρξής του:

«Πού μένει;»,
 «γιατί δεν έρχεται και στη γιορτή μου;»,
 «πώς χωράει από το τζάκι αφού είναι τόσο χοντρός;»,
 «εμείς που δεν έχουμε τζάκι, πώς θα μπει στο σπίτι;»,
«πώς γίνεται να χωρούν όλα αυτά τα δώρα στο σακί του;»,
 «πώς προλαβαίνει να μοιράσει όλα τα δώρα σε μια νύχτα;».

Τέτοια ερωτήματα παίρνουν περίεργες διαστάσεις στο παιδικό μυαλό και δημιουργούν το έναυσμα για πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις μεταξύ των παιδιών και των γονιών, κάτι που λειτουργεί θετικά στη δημιουργία του μύθου του Αϊ-Βασίλη. Ένα άλλο στοιχείο που κάνει τον συγκεκριμένο άγιο συναρπαστικό είναι η έκπληξη σε συνδυασμό με την προσμονή. Πολύ πριν τη μεγάλη βραδιά, το παιδί αναρωτιέται:

 «Άραγε, έλαβε ο Αϊ-Βασίλης το γράμμα μου;»,
«θα μου φέρει δώρο φέτος;»,
 «θα μπορέσει να μου φέρει αυτό που του ζήτησα;»

 Όλα αυτά τα ερωτήματα που θα «απαντηθούν» τη βραδιά της Παραμονής κρατάνε το παιδί σε μια ευχάριστη και διασκεδαστική εγρήγορση. Και κάτι τελευταίο αλλά ιδιαίτερα σημαντικό είναι η επιβράβευση! Όλοι ξέρουμε ότι κατά τη διάρκεια ολόκληρου σχεδόν του χρόνου και με την προτροπή της μαμάς και του μπαμπά, το παιδί κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει καλύτερο ώστε τελικά ο αγαπημένος του άγιος να του φέρει το παιχνίδι που τόσο επιθυμεί. Η γνωστή φράση «αν είσαι καλό παιδί, ο Άγιος Βασίλης θα σου φέρει αυτό που ζήτησες» μπορεί να μας φαίνεται συνηθισμένη, αλλά για εκείνο είναι το κίνητρο για μια συνεχή προσπάθεια βελτίωσης, που έχει ως στόχο να καταφέρει τελικά να έχει την επιβράβευση.

Να του «γκρεμίσω» το όνειρο και πότε;

Από πολύ νωρίς στο παιδικό μυαλό γεννιούνται ερωτήσεις και απορίες σχετικά με αυτό το καλοσυνάτο πρόσωπο. Έτσι, αργά ή γρήγορα το πιτσιρίκι σας πολύ πιθανό κάποια στιγμή να ζητήσει πληροφορίες και εξηγήσεις που ίσως σας φέρουν σε δύσκολη θέση. «Πού μένει;» ή «πώς θυμάται όλα τα παιδιά;», «ένα κορίτσι στο σχολείο είπε ότι ο Αϊ-Βασίλης δεν υπάρχει!». Παράλληλα, την ίδια στιγμή που η δασκάλα επιμένει να τραγουδά «Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία», η τηλεόραση τον δείχνει να ξεκινά από τη Φιλανδία και η γιαγιά βεβαιώνει ότι θα έρθει από την καμινάδα! Αν μάλιστα στο σπίτι δεν υπάρχει τζάκι, ενισχύεται η γενικότερη σύγχυση γύρω από την ύπαρξη και τις δραστηριότητες του αγαπημένου γέροντα. Σκέτη Βαβυλωνία, αλλά μην ξεχνάτε ότι για τα παιδιά πάνω απ’ όλα είναι ένα πρόσωπο που εκπροσωπεί το ρομαντισμό και την πίστη, ένα πρόσωπο που μοιράζει δώρα και ελπίδα. Από την ηλικία των επτά ετών και πάνω πολλά παιδιά αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως μάλλον ο κύριος πίσω από τη γενειάδα είναι ο μπαμπάς ή ο παππούς. Όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους χαλάσουμε τη φαντασίωση. Είναι ιδιαίτερα σημαντική η στάση και η συμπεριφορά μας όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε τη σκέψη και τη φαντασία τους. Τα παιδιά έχουν την ανάγκη έως κάποια συγκεκριμένη αναπτυξιακή φάση και ηλικία –που διαφέρει για κάθε ένα– να πιστεύουν σε σύμβολα, μύθους ή τελετουργίες. Όλα αυτά τα στοιχεία εμπεριέχουν νοήματα, αρχές, συναισθηματικά και ψυχικά ερεθίσματα τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για την ψυχοσυναισθηματική τους ανάπτυξη. Στο βαθμό λοιπόν που ο Άγιος Βασίλης συμβολίζει την ελπίδα, την προσμονή, τη γενναιοδωρία, την ειρήνη, την αγάπη και τη ζεστασιά, την ισότητα απέναντι στο δικαίωμα να είμαστε ευτυχισμένοι, τότε ναι είναι καλό, για όσο το έχουν ανάγκη και τους είναι χρήσιμο, να πιστεύουν στην ύπαρξή του. Τι συμβαίνει όμως όταν ένας καλοθελητής αποκαλύπτει την αλήθεια; Ή όταν η λογική του διακρίνει «κενά» που είναι αδύνατον να καλυφθούν; Μεγαλώνοντας, τα παιδιά αρχίζουν να έχουν κάποιες υποψίες όταν για παράδειγμα ο Αϊ Βασίλης που έρχεται στο σπίτι μοιάζει περιέργως με τον μπαμπά ή το θείο ή ακόμα κι όταν μεγαλύτερα παιδιά τα κοροϊδεύουν επειδή ακόμα πιστεύουν ότι υπάρχει. Αυτή η περίοδος της αμφιβολίας είναι συγκινητική και συνήθως συμπίπτει με την εποχή που πηγαίνουν για πρώτη φορά στο σχολείο. Και η ανακάλυψη ότι ο Αϊ-Βασίλης δεν υπάρχει τα γεμίζει με απορία και θλίψη. Η διαφοροποίηση της πραγματικότητας από το μύθο αναγγέλλει συχνά το τέλος μιας μαγικής περιόδου στην παιδική ηλικία, αυτή όπου μέσα από το όνειρο και την επιθυμία το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Στο δειλό ερώτημα του παιδιού «αλήθεια, δεν υπάρχει ο Αϊ-Βασίλης;» είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε μια απάντηση και αυτή βέβαια δεν μπορεί να είναι ένα ξερό «όχι, δεν υπάρχει», διότι έτσι γκρεμίζουμε με σκληρό τρόπο τον φανταστικό του κόσμο, που εμείς οι ίδιοι είχαμε φτιάξει. Γενικά, δεν υπάρχει ένα γενικό «πρέπει» ή μια μυστική συνταγή επιτυχίας. Ανάλογα με την περίπτωση, ο γονιός θα χρειαστεί να καταφύγει σε διαφορετικές στρατηγικές χειρισμού της συγκεκριμένης ερώτησης. Πρέπει να είστε ψύχραιμοι και με τις απαντήσεις σας να μην πληγώσετε την ευαισθησία του και να μην προσβάλετε τη νοημοσύνη του. Επιπλέον, πρέπει να θυμάστε ότι λέγοντας την απόλυτη αλήθεια σ’ ένα παιδί προσχολικής ηλικίας, κινδυνεύετε να γίνετε κυνικοί και «κακοί» στα μάτια του. Διότι ναι μεν δεν του λέτε ψέματα, αλλά από την άλλη πλευρά ακρωτηριάζετε τη φαντασία και την ελπίδα του, και αυτό είναι πολύ σκληρό. Τα παιδιά θέλουν «τροφή» για τη φαντασία τους και επιπλέον είναι ικανά με τον δικό τους τρόπο να σας δείξουν πότε πραγματικά δεν «χρειάζεται» να πιστεύουν στον παχουλό Άγιο με τον τρόπο που πίστευαν έως τώρα.


Τελικά, ο Αϊ-Βασίλης υπάρχει;
Υπάρχει, όπως σίγουρα υπάρχουν η αγάπη, η γενναιοδωρία, η ευλάβεια, η γνώση, η ελπίδα, η προσμονή, η γαλήνη, η χαρά και η ζωή. Αλίμονο! Πόσο ζοφερός θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν υπήρχε ο Αϊ-Βασίλης. Δεν θα υπήρχε η αγνή πίστη των παιδιών, η φαντασία που κάνει υποφερτή την ύπαρξή μας. Το φως με το οποίο η παιδικότητα γεμίζει τον κόσμο θα έσβηνε. Κανένας δεν βλέπει τον Αϊ-Βασίλη, αλλά αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχει. Τα πιο σπουδαία πράγματα στον κόσμο είναι εκείνα τα οποία ούτε οι μεγάλοι ούτε τα παιδιά μπορούν να δουν. Ο Αϊ-Βασίλης είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα και μια ευκαιρία να αφήσουμε τη φαντασία των παιδιών να δουλέψει προς όφελός τους: Να ονειρευτούν ένα καλύτερο μέλλον, με αγάπη, ειρήνη και πολλά παιχνίδια! Ειδικά ο μύθος του Άγιου Βασίλη είναι απαραίτητος για έναν ακόμη λόγο: Λειτουργεί σαν μια καλή αρχή στο να μάθουν τα παιδιά να σκέφτονται θετικά, να ονειρεύονται, να προσδοκούν πράγματα, να προσπαθούν γι’ αυτά. Όπως και να έχει, είτε επιλέξετε να… εμφανίσετε τον Αϊ-Βασίλη και φέτος είτε όχι, μην ξεχνάτε το μήνυμα των Χριστουγέννων, που δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τα δώρα και τα πλουσιοπάροχα γεύματα. Μπορείτε να «φιλοξενήσετε» το πνεύμα των Χριστουγέννων στο σπίτι σας μαζεύοντας τρόφιμα και ρούχα που δεν χρειάζεστε πια για ένα ίδρυμα που βρίσκεται στην περιοχή σας, μπορείτε να διαβάσετε στα παιδιά σας την ιστορία του μικρού Χριστού ή, αν δεν πιστεύετε σε κάποια συγκεκριμένη θρησκεία, να δώσετε απλά λίγο περισσότερο χρόνο στις διαπροσωπικές σας σχέσεις και ειδικά στους ανθρώπους που αγαπάτε.


 Τα Χριστούγεννα είναι μια ευλογημένη γιορτή και δίνουν το μήνυμα της ευτυχίας, της ειρήνης και της αγάπης!
Η αναμονή του ερχομού του Αϊ-Βασίλη βοηθά το παιδί σας να μπει στο πνεύμα των γιορτών και να ζήσει όλη τη μαγεία των Χριστουγέννων.
Βοηθήστε το παιδί σας να καταλάβει ότι αυτό που έχει σημασία είναι να τον αγαπάει ο Αϊ-Βασίλης και να τον θυμηθεί και όχι η αξία του δώρου.


Αν από συζήτηση που θα κάνετε μαζί του πριν από τις γιορτές καταλάβετε ότι ζητάει κάτι που οι οικονομικές σας δυνατότητες δεν επιτρέπουν, εξηγήστε του ότι ο Αϊ-Βασίλης μπορεί να κουραστεί από το βάρος του παιχνιδιού που ζήτησε ή ότι δεν έχει τόσα χρήματα ώστε να αγοράσει και για τα υπόλοιπα παιδάκια και ότι είναι κρίμα μερικά παιδιά να μην πάρουν δώρο. Προσανατολίστε τη σκέψη του σε κάτι που θα μπορέσετε να προσφέρετε πιο άνετα.


Αν το παιδί σας ζητήσει να γράψει ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη μην το αποτρέψετε. Πάρτε καθαρό χαρτί κι ένα φάκελο, πείτε του να γράψει αυτό που θέλει, ενδεχομένως να στείλει και μια ζωγραφιά στον αγαπημένο του Άγιο. Βοηθήστε το να γράψει τη διεύθυνση στο φάκελο και πηγαίνετε μαζί να το ταχυδρομήσετε. Με όλη αυτή την ιεροτελεστία, τα δώρα θα αποκτήσουν μεγαλύτερη αξία.
Πείτε στο παιδί να ζητάει από τον Άγιο Βασίλη δώρα όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για το αδερφάκι του ή το φίλο του. Έτσι, θα μάθει το νόημα της αγάπης και της φροντίδας για όλους.


Αν ο μπαμπάς θέλει να ντυθεί Άγιος Βασίλης και να φέρει δώρα, τότε φροντίστε να το κάνει σωστά. Να βάλει τα κατάλληλα ρούχα, να στερεώσει καλά τον σκούφο και τα γένια, να αλλοιώσει τη φωνή του και γενικά να παίξει το ρόλο του όσο γίνεται πιο πειστικά. Εσείς σβήστε τα φώτα και αφήστε μόνο ένα κεράκι αναμμένο. Οργανώστε σωστά την είσοδο του «μπαμπά Αϊ-Βασίλη» στο σπίτι, γιατί είναι άκρως απογοητευτικό για ένα παιδί να ανακαλύψει τη φάρσα.
Eίναι ευκαιρία να ωθήσετε το παιδί στην έννοια της προσφοράς.. Προτείνετε του για παράδειγμα να μαζέψει τα παιχνίδια που δεν χρησιμοποιεί ή κάποια ρούχα του που δεν του πάνε και πηγαίνετε μαζί του να τα προσφέρετε σε κάποια παιδάκια που έχουν ανάγκη εξηγώντας του τους λόγους που το κάνετε.



Από  το  Ιστολόγιο    "ΕΜΕΙΣ  ΟΙ  ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΙ"

Δείτε τον αντίκτυπο της αγάπης στην ανάπτυξη του εγκεφάλου του παιδιού σε μια συγκλονιστική εγκεφαλική σάρωση.



 Τα παρηγορείτε για μια εκδορά στο γόνατο στη παιδική χαρά και τα καταφέρνετε να κοιμηθούν με ένα χαλαρωτικό νανούρισμα. Αλλά το να είστε μια στοργική, τρυφερή μητέρα, δεν ωφελεί μόνο στη συναισθηματική φροντίδα, αλλά παίζει και καθοριστικό ρόλο στον προσδιορισμό του μεγέθους του εγκεφάλου του παιδιού σας, λένε οι επιστήμονες.

 Συγκλονιστικό: Σύμφωνα με νευρολόγους η σημαντική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο εγκεφάλων έχει μια πρωταρχική αιτία - ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν τα παιδιά από τις μητέρες τους

 Και οι δύο αυτές εικόνες είναι σαρώσεις του εγκεφάλου δύο τρίχρονων παιδιών, αλλά ο εγκέφαλος στα αριστερά είναι σημαντικά μεγαλύτερος, έχει λιγότερες κηλίδες και λιγότερο σκοτεινές περιοχές, σε σύγκριση με εκείνον στα δεξιά.

 

 Σύμφωνα με νευρολόγους, η διαφορά αυτή έχει μία σημαντική κύρια αιτία - τον τρόπο που το κάθε παιδί αντιμετωπίστηκε από τη μητέρα του.

Το παιδί με το συρρικνωμένο εγκέφαλο ήταν θύμα σοβαρής παραμέλησης και κακοποίησης.

 Σύμφωνα με την έρευνα που αναφέρθηκε από την εφημερίδα, ο εγκέφαλος στα δεξιά στερείται σε ανησυχητικό βαθμό μερικές από τις πιο θεμελιώδεις περιοχές που είναι παρούσες στην εικόνα στα αριστερά.

Οι συνέπειες αυτών των ελλείψεων είναι μεγάλες - το παιδί με το αριστερό μεγαλύτερο εγκέφαλο θα είναι πιο έξυπνο και πιο πιθανό να αναπτύξει την κοινωνική ικανότητα να συμπάσχει με τους άλλους.

 Αντίθετα, το παιδί με το συρρικνωμένο εγκέφαλο θα είναι πιο πιθανό να εθιστεί στα ναρκωτικά και να συμμετέχει σε βίαια εγκλήματα, να είναι αντικοινωνικό και πιθανότατα άνεργο.

Το παιδί αυτό είναι επίσης πιο πιθανό να αναπτύξει ψυχικά και άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας.

Ο καθηγητής Allan Schore, του UCLA, δήλωσε στην εφημερίδα Sunday Telegraph ότι αν ένα μωρό δεν αντιμετωπίζεται σωστά κατά τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του, αυτό μπορεί να έχει ουσιαστικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη του.

Επεσήμανε ότι τα γονίδια για διάφορες πτυχές της λειτουργίας του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένων των πληροφοριών, δεν μπορούν να λειτουργήσουν.

Και, δυστυχώς, υπάρχει μια πιθανότητα να μην μπορέσουν να αναπτυχθούν ποτέ.

Αυτή η διαπίστωση έχει ανησυχητικές προεκτάσεις στα παραμελημένα παιδιά που έχουν ληφθεί από την κρατική πρόνοια μετά την ηλικία των δύο ετών.

 Φαίνεται, επίσης, ότι όσο πιο σοβαρή η αμέλεια της μητέρας, τόσο πιο έντονη είναι η ζημιά που μπορεί να γίνει.

 Οι εικόνες αναδεικνύουν και τις ανησυχητικές συνέπειες για τον κύκλο της παραμέλησης στην παιδική ηλικία - συχνά οι γονείς, οι οποίοι είχαν παραμεληθεί από τους δικούς τους γονείς, δεν έχουν αναπτύξει επαρκώς τον εγκέφαλό τους με αποτέλεσμα να παραμελούν κι εκείνοι με τη σειρά τους τα δικά τους παιδιά.

 Αλλά μια άλλη έρευνα στις ΗΠΑ έδειξε ότι ο κύκλος μπορεί να σπάσει με επιτυχία αν υπάρξει πρώιμη παρέμβαση και υποστήριξη σε αυτές τις οικογένειες.

 Η μελέτη συσχετίζεται με την έρευνα που κυκλοφόρησε νωρίτερα αυτό το έτος, που διαπίστωνε ότι τα παιδιά που έχουν λάβει αγάπη και στοργή από τις μητέρες τους νωρίς στη ζωή είναι πιο έξυπνα και μαθαίνουν πιο εύκολα.
Δείτε και την εξαιρετική σημασία του θηλασμού: Ωκυτοκίνη: Η  ορμόνη της αγάπης από τη μητέρα στο παιδί

Η μελέτη από παιδοψυχιάτρους και νευροεπιστήμονες στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον School of Medicine in Saint Louis, βρήκε ότι τα παιδιά σε σχολική ηλικία των οποίων οι μητέρες τους προσφέρουν πολύ στοργή νωρίς στη ζωή τους έχουν εγκεφάλους με μεγαλύτερο ιππόκαμπο, μια δομή – κλειδί - για τη μάθηση, τη μνήμη και την αντίδραση στο στρες.

 Η έρευνα ήταν η πρώτη που δείχνει ότι οι αλλαγές σε αυτή την κρίσιμη περιοχή της ανατομίας του εγκεφάλου των παιδιών σχετίζονται με την φροντίδα της μητέρας. 
Neurosciencenews.com.

Επιθετικότητα στο περιβάλλον εργασίας.




Αγαπητοί φίλοι, σήμερα  θέλω να σας  παρουσιάσω ένα  ιστολόγιο που συνάντησα στον κυβερνοχώρο , που καταπιάνεται   με την  εργασιακή επιθετικότητα , ψυχολογική βία  , αγένεια , χονδροκοπιά , μειωτικά σχόλια    του θύτη απέναντι στο θύμα , στο περιβάλλον εργασίας  και φέρει τον τίτλο :     " ...Αυτοί που μπορούν...(γιατί δεν πρέπει να πληγώνει ο εργασιακός χώρος )  " 
Συγκεκριμένα  η κάτοχος  του ιστολογίου , Ερατώ αναφέρει :   

*Το φαινόμενο που εξετάζουμε εδώ δεν έχει επαρκές όνομα στη χώρα μας γι αυτό είναι και δύσκολο να αναφερθεί κανείς σε αυτό .
*Εκφοβισμός, ψυχολογική βία , κακοήθης συμπεριφορά, ηθική παρενόχληση, εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείριση, είναι μερικά από τα ονόματα που δίνουν όσοι θέλουν να μιλήσουν για το θέμα αυτό.
*Οι αγγλόφωνες χώρες χρησιμοποιούν την φράση workplace bullying , μια και η λέξη bullying χρησιμοποιείται από παλιά για να περιγράψει την ψυχολογική ή και σωματική βία στα σχολεία από τους "ψευτοπαλικαράδες"(bullies). Έτσι χρησιμοποιήθηκε ο ίδιος όρος για να περιγράψει την ψυχολογική βία στο χώρο εργασίας.
Η φράση "εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείριση" είναι αρκετά σαφής για να περιγράψει το φαινόμενο και παράλληλα πολύ κοντά στην αγγλική workplace bullying.
*Το φαινόμενο μπορεί να μην είναι πολύ γνωστό και να μην έχει ακριβές όνομα, όμως υπάρχει και ανθεί στις επιχειρήσεις , ιδιωτικές και δημόσιες.
*Οι ειδικοί λένε ότι συμβαίνει πιο συχνά σε χώρους εργασίας όπου οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ευνοϊκές για τους εργαζόμενους! " 

Δείτε και ένα σχετικό βίντεο :

Ίσως κάτι  να σας  θυμήσει ..






" Μαθαίνω να είμαι γονιός "


Οι "Μπόμπιρες εν δράσει "  σας  προτείνουν να παρακολουθήσετε  την  εκπομπή  του Καναλιού 4Ε  (που λειτουργεί και διαδικτυακά)    "Μαθαίνω να είμαι γονιός"   ,   το  Σάββατο στις  19: 00 και  Τετάρτη στις 12:00 .

" Η εκπομπή έρχεται αρωγός στην δύσκολη αποστολή του γονιού και το έργο του. Με υπευθυνότητα και σεβασμό στον θεσμό της οικογένειας, προσπαθεί να συντελέσει στην σωστή επαφή και επικοινωνία μεταξύ των μελών της οικογένειας.Υποδεικνύει κάποιες αρχές και παιδαγωγικές μεθόδους για καθημερινά θέματα που απασχολούν την σύγχρονη ελληνική οικογένεια. Επιθυμεί να προβληματίζει για την στάση που οφείλουν να κρατούν οι γονείς στα θέματα που αναφύονται καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν. Ασχολείται διεξοδικά με τα προβλήματα διαπαιδαγώγησης παιδιών και εφήβων, καταθέτοντας προτάσεις και λύσεις των προβλημάτων αυτών.αρχές και παιδαγωγικές μεθόδους για καθημερινά θέματα που απασχολούν την σύγχρονη ελληνική οικογένεια. Επιθυμεί να προβληματίζει για την στάση που οφείλουν να κρατούν οι γονείς στα θέματα που αναφύονται καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν. Ασχολείται διεξοδικά με τα προβλήματα διαπαιδαγώγησης παιδιών και εφήβων, καταθέτοντας προτάσεις και λύσεις των προβλημάτων αυτών. "

ΚΑΝΑΛΙ  4Ε   ( Πατήστε πάνω στον σύνδεσμο)

Το hamomilaki.gr στηρίζει τα κακοποιημένα παιδιά !






Τριάντα εφτά στα εκατό…(37%...)
Μέχρι τα χρόνια τους τα δώδεκα, ποικιλότροπα κακοποιούνται.
Το ποσοστό αγγίζει το 37%, εδώ στην πατρίδα μας,
που γέννησε τη φιλοσοφία
που δίδαξε τον πολιτισμό, που πρώτη διακήρυξε - μέσω των σοφιστών - τα ανθρώπινα δικαιώματα, που ο ανθρωπισμός ήταν η πεμπτουσία των αιώνιων αξιών της, εδώ, στη μάνα της ελευθερίας και της «αιδούς», κακοποιούνται παιδιά. Οι μικρές ζωές τους κονταίνουν,
στενεύουν οι ορίζοντες
και οι προοπτικές τους διαγράφονται δυσοίωνες.
Οι στατιστικές έρευνες, με ψυχρούς υπολογισμούς,
λογαριάζουν, συμπεραίνουν….
Πείτε μας, ερευνητές
βρείτε τα δεδομένα,
βάλτε τα στις «καρδιές» των υπολογιστών σας
και πείτε μας, μιλήστε
για τις άγρυπνες νύχτες
καθενός παιδιού χωριστά
για τους μαρτυρικούς
εφιάλτες….
Πείτε μας, ποια τύχη τα περιμένει.
Αποκαλύψτε μας σε ποσοστά, έστω,
πόσα από αυτά γλιτώνουν
από τον άσβεστο κίνδυνο που ελλοχεύει
σε κάθε βήμα τους ασταθές,
κάθε που σουρουπώνει
και ζωντανεύουν οι αναμνήσεις απειλητικές,
της βίας των βιασμών που βίωσαν
πριν – ή μέχρι - τα χρόνια τους τα δώδεκα.
Διαδώστε
στην «εν πλήρη αφασία» κοινωνία μας
τα ποσοστά θάρρους και γενναιότητας που απαιτούνται
τα ποσοστά παιδείας και Αγάπης που χρειάζονται
για να επιβιώσει,
να ορθοποδήσει,
να ευτυχήσει
αυτό το 37%
των άφτερων αγγέλων, που απαρατήρητο
κυκλοφορεί ανάμεσά μας.



Ακόμα και τα μωρά έχουν την αίσθηση του δικαίου



Μια νέα μελέτη ανατρέπει την μέχρι σήμερα άποψη ότι τα παιδιά αναπτύσσουν το αίσθημα του δικαίου μετά τα έξι ή τα επτά έτη ανακαλύπτοντας αλτρουιστικές και «δίκαιες» τάσεις σε παιδιά μόλις 15 μηνών. Τα μωρά που συμμετείχαν σε αυτήν έδειξαν ότι μπορούν να ξεχωρίζουν το δίκαιο από το άδικο. Εκείνα μάλιστα που εμφανίστηκαν να έχουν μεγαλύτερη συναίσθηση αυτής της διαφοράς φάνηκαν επίσης να έχουν ανεπτυγμένες αλτρουιστικές τάσεις, εφόσον ήταν πιο πρόθυμα να μοιραστούν το αγαπημένο τους παιχνίδι.

Στο πρώτο πείραμα της μελέτης, η οποία διενεργήθηκε από ψυχολόγους του Πανεπιστημίου της Γουάσινγκτον και δημοσιεύθηκε στη διαδικτυακή επιθεώρηση «PloS One», τα μωρά κλήθηκαν να ξεχωρίσουν ανάμεσα στη δίκαιη και στην άνιση κατανομή της τροφής. Για τον λόγο αυτό παρακολούθησαν δυο σύντομα βίντεο. Το πρώτο έδειχνε αρχικά έναν ηθοποιό να μοιράζει ένα μπολ με κρακεράκια σε δυο άτομα σε ίσα μερίδια. Στη συνέχεια η σκηνή επαναλαμβανόταν με τα κρακεράκια να μοιράζονται αυτή τη φορά άνισα. Στο δεύτερο βίντεο γινόταν ακριβώς το ίδιο με μια κανάτα γάλα.

Οι ειδικοί μέτρησαν την αντίδραση των μωρών σε αυτές τις σκηνές βασιζόμενοι στη λεγόμενη «παραβίαση των προσδοκιών»,  στο ότι δηλαδή τα παιδιά αφιερώνουν μεγαλύτερη προσοχή σε κάτι όταν τους προκαλεί έκπληξη. Η προσοχή πολλών μικρών φάνηκε να αυξάνεται – περισσότερο ή λιγότερο στο καθένα- όταν η μοιρασιά ήταν άδικη, κάτι το οποίο υποδηλώνει ότι περίμεναν η κατανομή να είναι δίκαιη και στις δυο περιπτώσεις.

Ο αλτρουισμός

Στο επόμενο στάδιο οι ψυχολόγοι ήλεγξαν τον αλτρουισμό. Εδωσαν στα παιδιά δυο κομμάτια Lego – ένα απλό τουβλάκι και ένα με πιο σύνθετο και εντυπωσιακό σχήμα. Το παιχνίδι που διάλεξε το κάθε παιδί για να παίξει θεωρήθηκε το αγαπημένο του. Στη συνέχεια ένας ερευνητής με τον οποίο τα μωρά δεν είχαν έλθει ως τότε σε επαφή μπήκε στο δωμάτιο και άρχισε να τους ζητάει να του δώσουν ένα από τα δυο παιχνίδια.

Το ένα τρίτο των μωρών πρόσφερε το αγαπημένο του παιχνίδι ενώ ένα άλλο τρίτο έδωσε εκείνο που δεν είχε διαλέξει. Τα υπόλοιπα δεν έδωσαν κανένα παιχνίδι, γεγονός το οποίο μπορεί να υποδηλώνει ότι δεν ήθελαν να μοιραστούν τίποτε αλλά και απλώς ότι βρέθηκαν σε αμηχανία. Το εντυπωσιακό εύρημα σε αυτό το πείραμα ήταν ότι το 92% των μωρών που μοιράστηκαν το αγαπημένο τους παιχνίδι -μια αυθεντική πράξη αλτρουισμού– είχε επίσης παρακολουθήσει με μεγαλύτερη προσοχή τα βίντεο με την άδικη μοιρασιά. Αντίστροφα, το 86% των μη αλτρουιστών που έδωσαν το άλλο παιχνίδι είχε παρακολουθήσει με μεγαλύτερη προσοχή το βίντεο με την ίση μοιρασιά.

«Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι η αίσθηση των κανόνων του δικαίου και ο αλτρουισμός αποκτώνται πολύ πιο γρήγορα από ό,τι νομίζαμε» δήλωσε η Τζέσικα Σόμερβιλ, επικεφαλής της μελέτης προσθέτοντας ότι ιδιαίτερα το δεύτερο πείραμα, με το «μοίρασμα» του παιχνιδιού έδειξε ότι ο βαθμός αλτρουισμού διαφέρει από άτομο σε άτομο ήδη από πολύ μικρή ηλικία. Σύμφωνα με την ειδικό η απόκτηση αυτών των ιδιοτήτων προέρχεται από το περιβάλλον, από μη λεκτικές συμπεριφορές που τα παιδιά βλέπουν στον περίγυρό τους. «Το πιθανότερο» εξήγησε «είναι ότι τα μωρά παίρνουν ιδέες για το δίκαιο και το άδικο παρατηρώντας πώς οι άλλοι άνθρωποι συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον». Τόνισε ωστόσο ότι αυτή είναι μια υπόθεση που χρήζει περαιτέρω διερεύνησης καθώς το πόσο εγωιστής ή αλτρουιστής είναι κάποιος μπορεί να καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τα γονίδια.

Πώς μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά μας να σκέφτονται θετικά;





Η αισιοδοξία των σημαντικών ενηλίκων του περιβάλλοντος του παιδιού και κυρίως των γονέων είναι ιδιαίτερα σημαντική.

 H αισιοδοξία, σύμφωνα με τη Θετική Ψυχολογία, αφορά στον τρόπο με τον οποίο εξηγούμε τα γεγονότα που μας συμβαίνουν, όσον αφορά τρεις διαστάσεις:...

1.Το μόνιμο vs προσωρινό,
2.Το καθολικό vs συγκεκριμένο και το
3.Εσωτερικό vs εξωτερικό.

Ο αισιόδοξος έχει την τάση να αποδίδει τα άσχημα γεγονότα σε προσωρινές, συγκεκριμένες και εξωτερικές συνθήκες ενώ ο απαισιόδοξος σε μόνιμες, καθολικές και εσωτερικές (που αφορούν δηλ. τον ίδιο και τις ικανότητές του).
Ένα απαισιόδοξο παιδί, για παράδειγμα συχνά μπορεί να πει «είμαι χαζός και δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστά» ενώ το αισιόδοξο παιδί μπορεί να πει «χρειάζεται να μελετήσω λίγο περισσότερο την επόμενη φορά».
Μιλάμε για εκμαθημένη αισιοδοξία, δηλαδή για ένα χαρακτηριστικό που μαθαίνεται στη διάρκεια της ανάπτυξης και γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μάθουμε στα παιδιά (ως γονείς, εκπαιδευτικοί κτλ.) να σκέφτονται θετικά.
Τα αισιόδοξα παιδιά έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο, στα σπορ και αργότερα στη δουλειά τους ως ενήλικες. Επίσης η σωματική και ψυχική υγεία των αισιόδοξων ατόμων είναι σημαντικά καλύτερη από των απαισιόδοξων.
Οι αισιόδοξοι άνθρωποι είναι πιο προσαρμοστικοί και αντιμετωπίζουν πιο αποτελεσματικά τις δύσκολες καταστάσεις. Στην εφηβεία, η αισιοδοξία φαίνεται πως συνδέεται με τη μείωση του θυμού, των εκρήξεων καθώς και με τη μείωση της πιθανότητας χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Από την άλλη, τα απαισιόδοξα άτομα συχνά τα παρατάνε πιο εύκολα, έχουν αυξημένο κίνδυνο κατάθλιψης, χειρότερη σωματική υγεία, είναι πιο παθητικά, αποτυγχάνουν περισσότερο στο σχολείο και τη δουλειά και έχουν περισσότερα προβλήματα στην κοινωνική τους ζωή.
Πώς όμως μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά αισιόδοξα;

Το πρώτο και πιο βασικό είναι να είμαστε εμείς οι ίδιοι αισιόδοξοι. Η αισιοδοξία των σημαντικών ενηλίκων του περιβάλλοντος του παιδιού και κυρίως των γονέων είναι ιδιαίτερα σημαντική κυρίως επειδή τα παιδιά μιμούνται τους ενήλικες. Οι ερευνητές συνδέουν ειδικά τον τρόπο που η μητέρα εξηγεί τον κόσμο και τα πράγματα με την αισιοδοξία-απαισιοδοξία του παιδιού.

Το δεύτερο σημαντικό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι το είδος της κριτικής που κάνουμε στα παιδιά ως γονείς, δάσκαλοι ή άλλοι ενήλικες. Εάν ο ενήλικος κάνει κριτική σε ένα πιο μόνιμο χαρακτηριστικό του παιδιού, -σύμφωνα πάντα με τη γνώμη του- (π.χ. «εσύ απλά δεν θα μάθεις ποτέ»), είναι πιθανό το παιδί να αναπτύξει έναν απαισιόδοξο τρόπο σκέψης. Ωστόσο, υποστηρίζουν οι ερευνητές, δεν πρέπει να επιδιώκουμε τα παιδιά να είναι μονίμως αισιόδοξα. Αντ’ αυτού θα πρέπει τα παιδιά να βλέπουν τον εαυτό τους και τον κόσμο με έναν κατά το δυνατόν ρεαλιστικό τρόπο, ώστε να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τις αρνητικές σκέψεις που κάνουν.
Εκπαιδεύοντας τα παιδιά στη ρεαλιστική σκέψη, τα βοηθάμε να αναπτύξουν αποτελεσματικές εξηγήσεις και αποδόσεις των μη επιτυχημένων προσπαθειών τους και να βελτιώνονται στις επιδόσεις τους.

Το βρήκα εδώ : http://psychografimata.com  (Από την Κατερίνα Φλωρά, Κλινική Ψυχολόγο, PhD, Μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Θετικής Ψυχολογίας katerinaflora@hotmail.com)


Το παραμύθι «βάλσαμο» για τα αυτιστικά παιδιά


TΗΣ ΑΡΓΥΡΩΣ ΛΥΤΡΑ
Είναι έξυπνα και ικανά. Πολύ συχνά όμως γνωρίζουν την απόρριψη επειδή δεν ξέρουν πώς να επικοινωνήσουν και δεν κατανοούν τη διαφορετική άποψη. Με όχημα τη μαγεία του παραμυθιού και τη βιωματική θεατρική αναπαράσταση μπορούν ωστόσο να ταξιδέψουν σε έναν κόσμο που δεν αντιλαμβάνονται πού βρίσκεται και πώς μπορούν να πάνε: τον κόσμο της πραγματικότητας των άλλων...

Ένα πρωτοποριακό εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας και σύνδρομο Asperger, που παντρεύει την καλλιτεχνική ευαισθησία και την επιστημονική κατάρτιση γεννήθηκε από Ελληνίδα και φιλοδοξεί να διαδοθεί σε όλο τον κόσμο.
Το «Γνωστικό Συμπεριφορικό Δράμα» (Cognitive Behaviour Drama) αποτελεί το αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής της Χάρις Καρνέζη και είναι μια πρωτότυπη προέκταση του αναγνωρισμένου εκπαιδευτικού μοντέλου «θέατρο στην εκπαίδευση»,που μελέτησε η ίδια σε μεταπτυχιακό επίπεδο στην Ιρλανδία, έχοντας ξεκινήσει τις σπουδές της από υποκριτική στην Ελλάδα.

«Μέσα από το μεταπτυχιακό μου, διαπίστωσα τη δύναμη που έχει το θέατρο ως εκπαιδευτικό εργαλείο. Εφαρμόζοντας τη μέθοδο σε παιδιά με αυτισμό και σύνδρομο Asperger, είδα πόσο μαγεύονταν από το θέατρο, πώς το παραμύθι μπορεί να γίνει γι’ αυτά κίνητρο επικοινωνίας» λέει η Δρ Καρνέζη και εξηγεί: «Το μοντέλο στηρίζεται στην ιδέα ότι τα παιδιά αποκτούν έναν στόχο μέσα από το παραμύθι. Για παράδειγμα, πώς θα βρουν τους φίλους τους που έχουν εξαφανιστεί, πώς θα κάνουν το μαγικό χαλί να πετάξει, πώς θα κάνουν να λειτουργήσει το εργοστάσιο σοκολάτας. Το παραμύθι τους δίνει το λόγο να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους αναπτύσσοντας παράλληλα την αυτοπεποίθησή τους. Η διαφορά με τις παραδοσιακές μεθόδους εκπαιδευτικής παρέμβασης είναι ότι το παιδί δεν παπαγαλίζει μια δεξιότητα με ψυχαναγκαστικό τρόπο, ανακαλύπτει το δικό του λόγο να λέει για παράδειγμα “καλημέρα”».

Η Δρ Καρνέζη εφάρμοσε το πρόγραμμά με επιτυχία επί 5,5 χρόνια στην Ιρλανδία. Στη συνέχεια παρουσίασε τη δουλειά της σε επιστημονικό συνέδριο στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας και η αναγνώριση που κέρδισε οδήγησε στη σύναψη συνεργασίας με εκπαιδευτικό οργανισμό στη Μελβούρνη, όπου σήμερα εφαρμόζει το μοντέλο σε παιδιά ενώ το διδάσκει σε επαγγελματίες ειδικής αγωγής. Στόχος της να διαδοθεί όσο το δυνατόν περισσότερο και να μην είναι η μόνη που το κατέχει.

Ο ΔΡΑΚΟΣ ΜΕ ΤΟ ΣΑΠΟΥΝΙ

   Η εφαρμογή της πρακτικής της Δρ Καρνέζη, έχει αποδείξει ότι τα ευεργετικά αποτελέσματά της μπορεί να είναι μόνιμα. Αποκαλυπτικό είναι το περιστατικό που αφηγείται για το πώς κατάφερε να βοηθήσει ένα 11χρονο παιδί να ξεπεράσει τη φοβία του για τα στεγνωτήρια χεριών:
«Εξαιτίας του φόβου του, δεν μπορούσε να πάει στην τουαλέτα του σχολείου. Μέχρι τότε, δεν το είχε βοηθήσει καμιά από τις παραδοσιακές μεθόδους. Το ζητούμενο είναι να γίνει επιλογή του ίδιου του παιδιού να ξεπεράσει τη φοβία του. Έφτιαξα, λοιπόν, μια ιστορία, όπου το παιδάκι ήταν ντετέκτιβ και έπρεπε να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι για να βρει τους φίλους του που είχαν εξαφανιστεί. Στο δρόμο βρήκε ένα τεράστιο αποτύπωμα ποδιού που ανήκε σε ένα δράκο. Αυτός ήταν ο μόνος που μπορούσε να τον βοηθήσει να βρει τους φίλους του. Εγώ τον ρώτησα αν είναι σίγουρος ότι μπορεί να συναντήσει το δράκο, αφού είναι πολύ επικίνδυνος και βγάζει ζεστό αέρα από το στόμα. Ο στόχος του, όμως, ήταν πολύ σημαντικός κι έτσι μέσα από μια σειρά δοκιμασιών που πέρασε με επιτυχία κατόρθωσε να φτάσει μπροστά στο στεγνωτήριο χεριών, το μεταμφιεσμένο σε δράκο. Εκεί πήρε οδηγίες για το πώς θα πρέπει να του φερθεί ώστε να μην τον προσβάλει.

Έπρεπε να απλώσει στα χέρια του το μαγικό ροζ υγρό, δηλαδή το σαπούνι, και μετά να τα πλύνει με νερό, να μείνει κάτω από το στόμα του δράκου για 10 δευτερόλεπτα. Κι ο δράκος του είπε ότι αυτός ήταν ο πρώτος που δεν τον φοβήθηκε και ότι στο εξής μπορεί να τον συναντά οπουδήποτε. Από τότε το παιδί δεν φοβήθηκε ποτέ ξανά τα στεγνωτήρια χεριών και μπορούσε να επισκέπτεται την τουαλέτα κανονικά. Πριν βρεθεί μπροστά στο δράκο είπε:«δεν το πιστεύω ότι θα μιλήσω με έναν αληθινό δράκο».Όταν το κατάφερε όμως ένιωσε ότι αφού μπορεί να κάνει αυτό, μπορεί να κάνει τα πάντα».

Οι γονείς του παιδιού με αυτισμό - Κωτσόπουλος




Οι γονείς που αποκτούν παιδί που δεν επικοινωνεί και δεν αναπτύσσει λόγο μπαίνουν σε μια περίοδο αβεβαιότητας και άγχους για το ανεξήγητο πρόβλημα του παιδιού τους. Η αναζήτηση έγκυρης διάγνωσης και συμβουλής για την κατάσταση του παιδιού και ‘τι μπορεί να γίνει γι’ αυτό’ γίνεται μια επώδυνη και τραυματική εμπειρία για τον ένα ή και τους δυο γονείς. Η εμπειρία αυτή γίνεται τόσο πιο επώδυνη όσο λιγότερη βοήθεια υπάρχει διαθέσιμη γι’ αυτούς στα πλαίσια της κοινότητας π.χ. ανυπαρξία υπηρεσιών ή ελλιπής ενημέρωση των ειδικών στα προβλήματα των αναπτυξιακών διαταραχών. Η ανυπαρξία επαρκούς βοήθειας προς την οικογένεια και η μακρά περίοδος αβεβαιότητας και απραξίας στη νηπιακή και προσχο-λική ηλικία του παιδιού αποτελούν χρόνο χαμένο για μια πρώιμη παρέμβαση τότε που υπάρχουν οι καλύ-τερες δυνατότητες για θετικά αποτελέσματα στο παιδί (Rogers & Vismara , 2008).  Το κοινωνικό πρόβλημα είναι σημαντικό από την ύπαρξη μεγάλου αριθμού οικογενειών με παιδί με αυτισμό δεδομένου ότι η διάγνωση των περιπτώσεων διαταραχής στο φάσμα του αυτισμού γίνονται σήμερα πολύ συχνότερα από ότι στο παρελθόν (Chakrabarti &  Fombonne, 2005).

Η απόκτηση παιδιού με αυτισμό αποτελεί, πρώτον, ματαίωση ελπίδων για ένα φυσιολογικό παιδί η οποία οδηγεί πολλούς γονείς σε ψυχολογική διαδικασία πένθους χωρίς τέλος, και δεύτερον, πηγή διαρκούς στρες που προκύπτει από τη φροντίδα γι’ αυτό στα πλαίσια της οικογένειας. Το παιδί που δεν επικοινωνεί και δεν συναλλάσσεται με τα άλλα μέλη της οικογένειας αδυνατεί να ενταχθεί στο ιστό της οικογένειας. Αντίθετα με την πάροδο του χρόνου τα μέλη της οικογένειας θα πρέπει να προσαρμοσθούν στην πραγματικότητα που δημιουργεί το παιδί αυτό ιδιαίτερα αν η συμπεριφορά του είναι διαταρακτική. Το στρες τότε μπορεί να είναι υψηλό όχι μόνον για γονείς αλλά και για αδέλφια. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δυσαρμονίας στην οικογένεια το παιδί με αυτισμό αντιδρά και αυτό με έντονο άγχος και άλλες ψυχιατρικές εκδηλώσεις (de Bruin et al. 2007, White et al. 2009).

Η ψυχολογική και σωματική αντοχή των γονέων μπορεί να καμφθεί με σοβαρές συνέπειες αν δεν υπάρξει ουσιαστική βοήθεια προς αυτούς και το παιδί από υπηρεσίες ψυχικής υγείας και κοινωνικής συμπαρά-στασης. Το δράμα είναι μεγάλο της ελληνικής οικογένειας που μόνη αναζητεί βοήθεια και συμβουλή χωρίς ανταπόκριση, όπως συχνά συμβαίνει ειδικότερα στην επαρχία.  Η ελληνική πραγματικότητα είναι δυστυχώς περισσότερο δύσκολη σε σχέση με αυτήν άλλων χωρών για τους γονείς και όλη την οικογένεια προπάντων αν αυτή αδυνατεί να ‘αγοράσει’ υπηρεσίες από την ελεύθερη αγορά.

Το στρες σε πολλές περιπτώσεις καταλήγει σε αποχώρηση του ενός γονέα, συνήθως του πατέρα, και ανάληψη της πλήρους ευθύνης από τον άλλον, συνήθως τη μητέρα που λειτουργεί με την πάροδο του χρόνου σαν συμπλήρωμα στο παιδί. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι σπάνιο ότι κάποιοι γονείς αναπτύσσουν σοβαρό μετατραυματικό σύνδρομο στρες που χωρίς θεραπεία και φροντίδα γίνεται και αυτό μέρος του καθημερινού τους βίου.

Μια άλλη ιδιαιτερότητα της ελληνικής οικογένειας με παιδί με σοβαρή αναπτυξιακή διαταραχή αποτελεί η μόνιμη ανησυχία των γονέων για περίθαλψη του παιδιού στο μέλλον, μετά το δικό τους θάνατο, αφού προηγουμένως έχουν συνειδητοποιήσει ότι αυτό ποτέ δεν θα μπορέσει να ζήσει αυτόνομα. Αν τα οικονομικά της οικογένειας είναι επαρκή οι γονείς προσπαθούν να δημιουργήσουν περιουσιακά στοιχεία που θα στηρίξουν το παιδί στο μέλλον ή φροντίζουν για ικανοποιητική σύνταξη ή προσπαθούν να περάσουν την ευθύνη για τα ανάπηρο παιδί στα αδέλφια του.
Εργασία στην οικογένεια με επίκεντρο το παιδί
Γονείς ήδη σε σύγχυση για το πρόβλημα του παιδιού τους και κάτω από συνθήκες στρες χρειάζονται άμεσα έγκυρη ενημέρωση για το πρόβλημα του παιδιού τους και συμβουλή για την αναζήτηση πηγών βοήθειας.  Έχουν επίσης ανάγκη για ψυχοθεραπευτική στήριξη.

Πέρα από την διάγνωση και την ενημέρωση των γονέων η σύγχρονη θεραπευτική αντίληψη προσπαθεί να καταστήσει τους γονείς μέτοχους στη θεραπευτική προσπάθεια. Στην έναρξη της προσπάθειας η θεραπευτική ομάδα συχνά βρίσκει τον ένα ή και τους δυο γονείς αποστασιοποιημένους από το παιδί. Η αποστασιοποίηση είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του παιδιού να ανταποκριθεί στην προσπάθεια του γονέα να επικοινωνήσει μαζί του. Ο γονέας αυτός τείνει με το χρόνο να γίνει θεατής του παιδιού χωρίς όμως να παραλείπει να προσφέρει την αναγκαία φροντίδα που αυτό χρειάζεται, όπως επιτάσσει το καθήκον. Άλλοτε ένας γονέας αντιμετωπίζοντας το κενό στη μέριμνα για το παιδί με αυτισμό γίνεται υπερπροστατευ-τικός προς το παιδί. Η κατάσταση αυτή μπορεί να ενεργεί σαν παράγοντας ανασταλτικός στην ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων στο παιδί. Οι δυσκολίες αυτές στην ελληνική οικογένεια αποτελούν πρώτο στόχο της θεραπευτικής παρέμβασης.

Τα σύγχρονα συμπεριφοριακά – γνωσιακά  θεραπευτικά σχήματα που χρησιμοποιούνται για το παιδί προσχολικής ηλικίας με διαταραχή στο φάσμα του αυτισμού επιζητούν συμμετοχή των γονέων (Γενά 2002). Οι γονείς συμμετέχουν με καθοδήγηση και εποπτεία από μέλη της θεραπευτικής ομάδας. Ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται ώστε η γονεϊκή συμμετοχή να μην δημιουργεί ή αυξάνει τις συνθήκες στρες στην οικογένεια και στο παιδί. Τα θεραπευτικά σχήματα που καταγράφουν θετικά αποτελέσματα και προσφέρονται από ειδικά οργανωμένα προγράμματα απαιτούν θεραπευτική αγωγή του παιδιού τουλάχιστον 25 ώρες την εβδομάδα ή 4-5 ώρες την ημέρα. Ο χρόνος αυτός μπορεί να περιλαμβάνει χρόνο αγωγής που προσφέρουν οι γονείς στο παιδί τους. Το θεραπευτικό σκέλος του προγράμματος στο σπίτι αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια της θερα-πείας που προσφέρεται στο ειδικό πρόγραμμα από την ειδική παιδαγωγό, τη λογοπεδικό, την εργοθερα-πεύτρια και άλλους που έχουν ειδικευθεί στην εργασία. Συνοπτικά, στόχος της σύγχρονης θεραπευτικής είναι η ανάπτυξη δεξιοτήτων στους γονείς που θα τους αναθέσει θεραπευτικές δραστηριότητες για το παιδί τους μέσα στο σπίτι τους. Πρέπει εντούτοις να σημειωθεί ότι η αν και η συμμετοχή της οικογένειας στη θεραπευτική προσπάθεια θεωρείται απαραίτητη η αποτελεσματικότητά της δεν έχει επαρκώς τεκμηριωθεί (Diggle et al. 2003, Francis 2005, Rickards et al.2007).

Δεδομένου ότι προγράμματα εκπαίδευσης των γονέων ή οδηγοί για γονείς στην ελληνική γλώσσα βρίσκονται ακόμη σε αρχικά στάδια ανάπτυξης οι θεραπευτές είναι απαραίτητο οι ίδιοι να θεωρούν μέρος της ευθύνης τους την καθοδήγηση των γονέων για τις δραστηριότητες που μπορούν να συμπληρώνουν τη θεραπευτική προσπάθεια στο σπίτι. Η ανυπαρξία οδηγών για βοήθεια στους γονείς υποχρεώνει τους θεραπευτές να είναι οι ίδιοι ενήμεροι για τις μεθόδους εργασίας με τους γονείς. Ενδεικτικά να σημειωθεί ότι δραστηριότητες μπορούν να έχουν σαν αντικείμενο την από κοινού παρατήρηση π.χ. επιτραπέζια παιχνίδια – κατασκευές,  μίμηση δραστηριοτήτων μητέρας στο σπίτι (π.χ. σκούπισμα, πλύσιμο πιάτων, πότισμα λουλουδιών), προσπάθεια με ενισχυτές (επιβράβευση) για την εκμάθηση συμπεριφορών αυτοεξυπηρέτησης (π.χ. καθαριότητα, ντύσιμο, φαγητό, τουαλέτα) και κοινωνικών δεξιοτήτων. Παρόμοια και με απλά βήματα μπορεί να είναι η προσπάθεια επικοινωνίας με την ανάπτυξη λόγου και ομιλίας (π.χ. μονοσύλλαβα, δισύλ-λαβα λεκτικά μηνύματα). Χρήσιμη είναι η συμμετοχή του γονέα σε παιδικά τραγουδάκια και κίνηση-χορό, επανάληψη διαφημίσεων από την τηλεόραση, που συχνά ελκύουν την προσοχή του παιδιού κ. α.

Η επιβράβευση του παιδιού πρέπει να μην ξεχνιέται σε κάθε περίπτωση και να είναι άμεση. Γενικά θεραπευτική αξία αποκτά κάθε γνωστική και κινητική κατάκτηση όπως και κάθε συμπεριφορά που φέρνει το παιδί με διαταραχή στο φάσμα του αυτισμού κοντά στις συνήθειες και συμπεριφορές του φυσιολογικού παιδιού μικρότερης πάντα ηλικίας με το οποίο μπορεί να συγκρίνεται. Το παιχνίδι με τα αδέλφια αποτελεί βασική πηγή εμπειριών και ευχαρίστησης για το παιδί με αυτιστική διαταραχή. Τέλος γονείς και θεραπευτές δεν πρέπει να ξεχνούν πως και το παιδί αυτό πέρα από τις θεραπευτικές παρεμβάσεις έχει ανάγκη από την αυθόρμητη αποδοχή, ζεστασιά, φροντίδα και αγάπη όπως κάθε μικρό παιδάκι στην οικογένεια. Ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται ώστε η γονεϊκή φροντίδα να μην γίνεται πηγή άγχους για το παιδί που είναι ευάλωτο στο στρες το οποίο και το ίδιο δοκιμάζει στον κόσμο που ελάχιστα κατανοεί (White et al. 2009).    
Συμπεράσματα
Οι γονείς του παιδιού με αυτισμό, στο ελληνικό κοινωνικό περιβάλλον όπου οι υπηρεσίες ουσιαστικής βοήθειας για το παιδί με αυτιστική διαταραχή και στήριξης και καθοδήγησης της οικογένειας είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες στην προσπάθεια τους να διαχειρισθούν δημιουργικά το έλλειμμα του παιδιού. Η θεραπευτική ομάδα στην αγωνία των γονιών έχει χρέος να δώσει δημιουργική διέξοδο με την ενημέρωση, την στήριξη και την καθοδήγηση για θετική εργασία δίπλα στο παιδί στην προσπάθεια ώστε αυτό να αναπτύξει ικανότητες στην επικοινωνία και σε κοινωνικές δεξιότητες. Η παρέμβαση των υπηρεσιών κοντά στους γονείς πρέπει να είναι διαρκής από τότε που καταγράφεται η υποψία του αυτισμού, στην διάγνωση και σε όλη τη διάρκεια της θεραπευτικής παρέμβασης αρχίζοντας στη νηπιακή ηλικία.    

Δρ. Σωτήρης Ι. Κωτσόπουλος
Ψυχίατρος –Παιδοψυχίατρος
Κέντρο Ημέρας για Παιδιά με Αναπτυξιακές Διαταραχές, Μεσολόγγι

Όταν το παιχνίδι θεραπεύει!



Κρίσεις θυμού, ζήλια για το μικρότερο αδερφάκι ή φόβος για το σκοτάδι; Το παιχνίδι όλα τα… νικά, σύμφωνα με τους ειδικούς, που υποστηρίζουν ότι η παιγνιοθεραπεία μπορεί να κάνει θαύματα στην αντιμετώπιση πολλών προβλημάτων!

Της Φλώρας Κασσαβέτη με τη συνεργασία της Γιώτας Αντωνοπούλου, ψυχοπαιδαγωγός-παιγνιοθεραπεύτρια- δραματοθεραπεύτρια.
"Playtherapy" ή παιγνιοθεραπεία: είναι η μόνη μορφή ψυχοθεραπείας για παιδιά η οποία δίνει έμφαση κατά κύριο λόγο στο παιχνίδι και στον πολύτιμο ρόλο που αυτό παίζει στη ζωή του παιδιού. Σήμερα η παιγνιοθεραπεία κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος και εφαρμόζεται εξελικτικά, διαγνωστικά, προληπτικά, παιδαγωγικά και θεραπευτικά από μια πλειάδα ειδικών. Ψυχολόγοι, ψυχίατροι, ψυχοθεραπευτές, ειδικοί θεραπευτές και εκπαιδευτικοί εφαρμόζουν τη συγκεκριμένη μέθοδο όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στη χώρα μας σε διάφορα ιατροπαιδαγωγικά κέντρα, νοσοκομεία και ιδιωτικά κέντρα.
PROSXOLIKH HLIKIA 3-6 ETWN_ANAPTYXH_PAIGNIOTHERAPEIAΤι είναι η παιγνιοθεραπεία
Είναι μια ενεργητική μορφή ψυχοθεραπείας για παιδιά που στηρίζεται στην αρχή ότι το παιχνίδι από μόνο του είναι θεραπευτικό. Θεωρεί δηλαδή το παιχνίδι ως μια μορφή φυσικής και αβίαστης διαδικασίας μάθησης, ως τον αμεσότερο τρόπο απελευθέρωσης του παιδιού από τις εντάσεις, ενώ παράλληλα διευκολύνει την επικοινωνία των ενηλίκων με τον εσωτερικό κόσμο του παιδιού. Η παιγνιοθεραπεία μπορεί να λειτουργήσει μόνη της ή σε συνδυασμό με άλλες θεραπείες, ανάλογα πάντα με το πρόβλημα και τη σοβαρότητά του.
Πώς εφαρμόζεται
Παίρνοντας ως δεδομένο το γεγονός ότι το παιχνίδι αποτελεί το καλύτερο φυσικό μέσο αυτοέκφρασης του παιδιού, χρησιμοποιεί διάφορα είδη παιχνιδιών (παιχνίδι ρόλων, μινιατούρες ζώων και οικογένειας, αλλά και διάφορες άλλες μορφές έκφρασης όπως η ζωγραφική, η μουσική, ο πηλός και το παραμύθι) για να βοηθήσει το παιδί να εξερευνήσει πιθανές τραυματικές εμπειρίες, τωρινές ή του παρελθόντος, μέσα σε ένα περιβάλλον ασφάλειας που του παρέχει το συμβολικό παιχνίδι και ο θεραπευτής.

Ποιος είναι ο στόχος της
Η παιγνιοθεραπεία έχει στόχο να βοηθήσει το παιδί να ξεπεράσει συναισθηματικά τραύματα ή πιεστικές αλλαγές στη ζωή του. Επίσης μπορεί να το βοηθήσει να ξεπεράσει προβλήματα συμπεριφοράς ή συναισθηματικές δυσκολίες που παρεμβάλλονται στη φυσιολογική του ανάπτυξη ή δημιουργούν προβλήματα στην καθημερινότητά του. Πιο συγκεκριμένα, η παιγνιοθεραπεία βοηθάει το παιδί να αναγνωρίσει συναισθήματα, να τα επεξεργαστεί και να βρει λύσεις.

Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται
Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας από 3 μέχρι 12 ετών. Προϋποθέτει δηλαδή ότι το παιδί έχει μπει στο συμβολικό στάδιο (πράγμα που γίνεται στην ηλικία περίπου των 2,5 ετών) ώστε να μπορεί να εγκαινιάσει το συμβολικό παιχνίδι στο οποίο κατ εξοχήν στηρίζεται. Για μεγαλύτερα παιδιά, δηλαδή μετά την ηλικία των 12, συνήθως προτιμάται η δραματοθεραπεία, δεδομένου ότι οι έφηβοι μπορεί να λειτουργήσουν καλύτερα σε μια ομάδα.

Σε ποια παιδιά απευθύνεται η παιγνιοθεραπεία

Σε παιδιά:
-που έχουν βιώσει τραυματικές ή δραστικές αλλαγές στη ζωή τους, π.χ. διαζύγιο γονιών ή απώλεια αγαπημένων προσώπων,
-που έχουν βιώσει φυσικές καταστροφές,
-που έχουν υποστεί φυσική, συναισθηματική ή σεξουαλική κακοποίηση,
-με ψυχικά τραύματα,
-υιοθετημένα ή προς υιοθεσία,
-με άρρωστους γονείς,
-με χρόνιες ή σοβαρές ασθένειες,
-που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο,

αλλά και με
-πρόβλημα υπερκινητικότητας,
-κρίσεις θυμού,
-επιθετικότητα ή ζήλια,
-άγχος αποχωρισμού,
-φοβίες ή σχολική φοβία,
-διαταραχές ύπνου ή όρεξης,
-χαμηλή αυτοπεποίθηση,
-χαμηλή κοινωνικότητα ή εσωστρέφεια,
-διαταραχές συμπεριφοράς,
-συναισθηματικές διαταραχές.

Σε τι άλλο μπορεί να βοηθήσει
Η παιγνιοθεραπεία μαθαίνει το παιδί να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του, να τα εκφράζει λεκτικά και κατά συνέπεια να μπορεί να ελέγχει την παρορμητική συμπεριφορά. Το βοηθάει επίσης να διαχειρίζεται καλύτερα καταστάσεις που του προκαλούν στρες, οργή, φόβο ή απογοήτευση. Γενικά βοηθάει το παιδί να αποκτήσει τις δεξιότητες που χρειάζεται για να έχει καλή σχέση με τον εαυτό του και κατά συνέπεια καλύτερες σχέσεις με τους γονείς του και το φιλικό ή σχολικό περιβάλλον. Επίσης η παιγνιοθεραπεία, δεδομένου ότι χρησιμοποιεί μέσα όπως η ζωγραφική ή το παιχνίδι ρόλων, φέρνει σε επαφή το παιδί με το έμφυτο δημιουργικό του κομμάτι, το οποίο πολλές φορές λόγω της σύγχρονης ζωής δεν εκφράζεται επαρκώς.

Ο ρόλος του παιγνιοθεραπευτή
Οι γονείς εξηγούν στον θεραπευτή ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το παιδί τους και στη συνέχεια εκείνος λαμβάνει υπόψη το αναπτυξιακό στάδιο που διανύει και τα προβλήματα που συνήθως προκύπτουν στην ηλικία του. Στη συγκεκριμένη διαδικασία, το παιδί είναι ο οδηγός και ο θεραπευτής ο συνοδοιπόρος, ο οποίος αποφεύγει να το καθοδηγεί κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Απλά το διευκολύνει σε αυτό το "ταξίδι αναζήτησης" και του παρέχει την απαιτούμενη θεραπευτική ασφάλεια.

Ο ρόλος των γονιών
Οι γονείς είναι εκείνοι που θα δώσουν όλες τις πληροφορίες που χρειάζεται ο θεραπευτής προκειμένου να συντάξει ένα πλήρες ιστορικό για το παιδί και την οικογένεια. Η συμμετοχή των γονιών όμως δεν τελειώνει εκεί. Για να έχει καλά αποτελέσματα η θεραπεία, προϋποθέτει άμεση συνεργασία μεταξύ των γονιών και του θεραπευτή. Για τη σωστή λοιπόν και ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του προβλήματος πρέπει, παράλληλα με την παιγνιοθεραπεία, να γίνεται συμβουλευτική γονέων ή οικογενειακή θεραπεία.

Σημάδια στη συμπεριφορά που μπορεί να σας προβληματίσουν:
-θυμός που επιμένει,
-υπερβολική ανησυχία,
-θλίψη και έλλειψη ενδιαφέροντος,
-επιθετική συμπεριφορά,
-άγχος αποχωρισμού,
-επίμονη εσωστρέφεια,
-παλινδρόμηση σε προηγούμενο στάδιο,
-προβλήματα στο σχολείο,
-δυσκολία προσαρμογής σε αλλαγές,
-ψυχοσωματικά συμπτώματα (όπως πονοκέφαλος, στομαχόπονος) που όμως δεν συνδέονται με πρόβλημα υγείας.

Πόσο αποτελεσματική είναι η θεραπεία αυτή
Η παιγνιοθεραπεία αποτελεί κύρια μορφή ψυχοθεραπείας για παιδιά. Είναι αποτελεσματική γιατί το παιδί επικοινωνεί τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του μέσα από το παιχνίδι με τον πιο φυσικό και αβίαστο τρόπο. Πολύ πιο εύκολα δηλαδή από ό,τι με τη λεκτική επικοινωνία. Επίσης μέσα από το παιχνίδι μπορεί να προβάλλει από θέση ασφάλειας και πολλές φορές χωρίς το ίδιο να το συνειδητοποιεί θέματα που το προβληματίζουν και να βρει λύσεις με τον πιο ανώδυνο τρόπο.

Παίξτε με το παιδί σας
Το παιδί σας έχει πολλά να κερδίσει παίζοντας μέσα στο σπίτι σας. Φροντίστε λοιπόν να έχει πρόσβαση σε όλες τις μορφές παιχνιδιού (ενεργητικό, ελεύθερο, ομαδικό, καλλιτεχνικό) αποφεύγοντας να παίζει αποκλειστικά και μόνο με ένα είδος παιχνιδιού: μόνο αυτοκινητάκια ή κούκλες ή ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ακόμα:
-Αφήστε το παιδί να παίζει ελεύθερα με ό,τι και όπως θέλει χωρίς να παρεμβαίνετε στο παιχνίδι του - με την προϋπόθεση ότι είναι ασφαλές.
-Εξασφαλίστε αρκετό ελεύθερο χώρο για να μπορεί να παίξει, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται αναστάτωση μέσα στο σπίτι.
-Φροντίστε το πρόγραμμά του να μην είναι τόσο φορτωμένο με δραστηριότητας ώστε να έχει καθημερινά χρόνο για παιχνίδι.
-Παίξτε μαζί του τα παιχνίδια που προτιμά εκείνο και όχι αυτά που προτιμάτε εσείς.
-Αφήστε στο χώρο που παίζει λίγα παιχνίδια και καλά. Τα πολλά σκοτώνουν τη φαντασία.
-Ρωτήσετε το παιδί ποιο παιχνίδι του αρέσει περισσότερο και γιατί και πώς νιώθει όταν το παίζει.
-Μη χρησιμοποιείτε την ώρα που παίζετε με το παιδί για να του κάνετε κήρυγμα, να το συμβουλέψετε ή να περάσετε ηθικά διδάγματα.
-Εξασφαλίστε συχνές ευκαιρίες για παιχνίδι έξω από το σπίτι και παιχνίδι στη φύση.

Τι θα μας έλεγε ένα παιδί με αυτισμό...




Πόσες φορές άραγε έχουμε αναρωτηθεί πως να αισθάνονται τα πιτσιρίκια με αυτισμό?
Τι σκέφτονται άραγε?
Τι θα ήθελαν να μας πουν?
Τι θα ήθελαν να μάθουμε?

Βρήκα ένα post, το οποίο το έχουν κάνει video και πραγματικά αξίζει να το δείτε!!

Ένας πατέρας 3 παιδιών με αυτισμό μας λέει
 "10 πράγματα που θα ήθελαν τα αυτιστικά παιδιά του να ξέραμε".

1.                  Προσαρμόζομαι δύσκολα, αλλά δεν είμαι κακομαθημένο παιδί. Είμαι τόσο μικρότερος εσωτερικά απ'ότι είμαι εξωτερικά.
2.                  Γίνομαι εύκολα υπερβολικός, επειδή βλέπω και ακούω τα πάντα. Ακούω το βουητό από τα φώτα και τον ελαφρύ ρυθμικό κτύπο του ρολογιού. Όλα είναι τόσο δυνατα που το κεφάλι μου πονάει όλη την ώρα και τα μάτια μου πληγώνονται από όλα τα λαμπερά φώτα.
3.                  Δεν είμαι χαζός, είμαι πραγματικά πολύ έξυπνος. Απλά δεν μπορώ να μάθω με τον τρόπο που θέλετε. Σας παρακαλώ ενημερωθείτε σχετικά με τον αυτισμό, έτσι ώστε να γνωρίζετε πως μπορείτε να με βοηθήσετε να κατανοήσω καλύτερα αυτά που προσπαθείτε να με διδάξετε.
4.                  Σας παρακαλώ μην θυμώνετε με την μαμά και τον μπαμπά, επειδή δεν σας επισκέπτονται σε γιορτές και γενέθλια. Θέλουν πραγματικά να έρθουν, αλλά εγώ δεν τα καταφέρνω καλά σε ξένα σπίτια. Είναι υπερβολικό για μένα και το γνωρίζουν. Δεν πηγαίνουν γιατί με αγαπάνε, και ΟΧΙ  επειδή δεν σας συμπαθούν.
5.                  Σας παρακαλώ να έχετε υπομονή μαζί μου. Προσπαθώ πραγματικά σκληρά να πάρω τις σωστές αποφάσεις, αλλά μερικές φορές είμαι πολύ παρορμητικός.
6.                  Ναι, έχω αυτισμό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι ένας ελλειματικός άνθρωπος. Αντιθέτως, αν είμαι κάτι, είμαι κάτι πιο ανθρώπινο από αυτό που νομίζετε.
7.                  Το σπίτι μου μπορεί να είναι ακατάστατο μερικές φορές. Αυτό συμβαίνει, επειδή η μαμά μου και ο μπαμπάς μου διαθέτουν όλο τους τον χρόνο προσπαθώντας να βρουν νέους τρόπους για να με βοηθήσουν ή να μάθουν τον αδελφό μου να μιλάει.
8.                  Επειδή δεν μπορώ να μιλήσω, δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνω τι λέτε. Τα συναισθήματά μου μπορεί να πληγωθούν, όπως και τα δικά σας.
9.                  Εύχομαι η μαμά μου και ο μπαμπάς να ήξεραν πόσο τους αγαπάω. Αντιμετωπίζω πραγματικά δυσκολίες με τα συναισθήματά μου και δεν θέλω πάντα να με αγγίζουν. Αλλά τους αγαπώ περισσοτέρο απ'οτιδήποτε στον κόσμο, ακόμη περισσότερο και από τα Lego μου.
10.              Ξέρω ότι μπορεί να σας απογοητεύσω, αλλά μην μου λέτε ότι δεν σημαίνω τίποτα επειδή έχω αυτισμό. Αν με αγαπάτε και με υποστηρίζετε, θα μπορέσω να κάνω σπουδαία πράγματα στη ζωή μου, παρά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζω.


Και να θυμάστε, η συνεχής ενημέρωση και εκπαίδευση βοηθούν τα παιδιά με αυτισμό να εξελιχθούν και να επιτύχουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Ας μην τους το στερήσουμε.

8 μύθοι για τον αυτισμό


Σήμερα  τυχαία βρήκα ένα αξιόλογο μπλογκ , στο οποίο επαγγελματίες εργοθεραπευτές ενημερώνουν τον κόσμο για σημαντικά θέματα όπως ο αυτισμός, το σύνδρομο asperger, η  ανάπτυξη του παιδιού κ . Εδώ σας αναδημοσιεύω άρθρο της κ. Ελιζιάννας Χριστοδούλου, Παιδιατρικής Εργοθεραπεύτριας SIT,   σχετικά με μύθους και αλήθειες όσον αφορά τον αυτισμό, που τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει μεγάλη  αύξηση.


"Είμαι βέβαιη ότι όλοι έχετε ακούσει πολλά για τον αυτισμό και πως κατά πάσα πιθανότητα να έχετε ήδη διαμορφώσει κάποια άποψη για το θέμα. Δυστυχώς άποψη εκφράζουν όλοι, ειδικοί και άσχετοι. Γι’ αυτό και πολλές φορές είναι πιθανό να οδηγηθούμε σε λάθος συμπεράσματα. 
Προκειμένου να ελαχιστοποιήσουμε αυτή την πιθανότητα, συνέταξα μία λίστα με τη βοήθεια του μη κερδοσκοπικού οργανισμού autismspeaks.org με ορισμένους μύθους σχετικά με τον αυτισμό. Ο αυτισμός δεν είναι κάτι που αφορά τους “άλλους”. 
Το ποσοστό των αυτιστικών ατόμων έχει αυξηθεί κατά 600% τα τελευταία 20 χρόνια. Το 1975, 1/1.500 άτομα ανήκαν στο φάσμα του αυτισμού. Το 2009, το ποσοστό αυτό αυξήθηκε στο 1/110.

1.Μύθος: Τα άτομα με αυτισμό δεν επιθυμούν να έχουν φίλους.
Αλήθεια: Εάν κάποιο παιδί στην τάξη είναι αυτιστικό, είναι πολύ πιθανό να δυσκολεύεται με τις κοινωνικές σχέσεις, γεγονός που δεν του επιτρέπει να συναναστραφεί με τα υπόλοιπα παιδιά. Μπορεί να δείχνει ντροπαλό ή μη φιλικό, ωστόσο αυτό δεν ισχύει. Απλά δεν μπορεί να επικοινωνήσει τη θέλησή του για συναναστροφή με τον ίδιο τρόπο που την επικοινωνούν τα άλλα παιδιά.

2.Μύθος: Τα άτομα με αυτισμό δεν είναι σε θέση να νιώσουν ή να εκφράσουν κανένα συναίσθημα – χαρά ή λύπη.
Αλήθεια: Ο αυτισμός  δεν καθιστά κανένα άτομο ανίκανο να νιώσει τα ίδια συναισθήματα με τους υπόλοιπους. Απλά διαφέρει ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνεί τα συναισθήματά του και αντιλαμβάνεται τα συναισθήματα των άλλων.

3.Μύθος: Τα άτομα με αυτισμό δεν κατανοούν τα συναισθήματα των άλλων.
Αλήθεια: Ο αυτισμός επηρεάζει την ικανότητα του ατόμου να κατανοήσει τα συναισθήματα που εκφράζονται έμμεσα. Γι’ αυτό και ένα άτομο με αυτισμό δυσκολεύεται να κατανοήσει τη λύπη που εκφράζεται μέσω της γλώσσας του σώματος ή την ειρωνεία στον τόνο της φωνής ή οτιδήποτε άλλο δεν εκφράζεται σαφώς με λέξεις. Όταν όμως εκφράσουμε άμεσα και με σαφήνεια τα συναισθήματά μας, αυτά θα γίνουν κατανοητά από τα άτομα με αυτισμό.

4.Μύθος: Τα άτομα με αυτισμό είναι νοητικά καθυστερημένα.
Αλήθεια: Ο αυτισμός “συνοδεύεται” συχνά από ορισμένες ξεχωριστές δεξιότητες, αλλά και περιορισμούς. Πολλά άτομα με αυτισμό έχουν φυσιολογικό προς υψηλό δείκτη νοημοσύνης και διακρίνονται στα μαθηματικά, τη μουσική ή σε άλλους τομείς.

5.Μύθος: Τα άτομα με αυτισμό είναι σαν τον χαρακτήρα που ενσάρκωσε ο Dustin Hoffman στην ταινία Rain Man.
Αλήθεια: Ο αυτισμός περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα διαταραχών, γεγονός που σημαίνει ότι τα χαρακτηριστικά του ποικίλλουν σημαντικά από άτομο σε άτομο. Το να γνωρίζει κανείς ένα άτομο με αυτισμό σημαίνει απλώς αυτό: ότι γνωρίζει ένα μόνο άτομο με αυτισμό. Οι δυνατότητες και οι περιορισμοί του συγκεκριμένου ατόμου δεν αποτελούν ασφαλή ένδειξη για τις αντίστοιχες δεξιότητες ενός άλλου ατόμου.

6.Μύθος: Τα άτομα που παρουσιάζουν χαρακτηριστικά πλεονεκτήματα που συνδέονται με τον αυτισμό είναι απλά “ιδιαίτερα” και μεγαλώνοντας θα τα ξεπεράσουν.
Αλήθεια: Ο αυτισμός οφείλεται μεταξύ άλλων και σε βιολογικά αίτια που επηρεάζουν την εξέλιξη του εγκεφάλου, γι’ αυτό και είναι μια δια βίου κατάσταση. Ωστόσο, στην περίπτωση της έγκαιρης διάγνωσης, ένα παιδί το οποίο θα δεχτεί πρώιμη πρέμβαση θα βελτιώσει πολλές νησίδες δεξιοτήτων.

7.Μύθος: Ο αυτισμός είναι απλά μία διαταραχή του εγκεφάλου.
Αλήθεια: Τα αποτελέσματα αρκετών ερευνών δείχνουν ότι τα άτομα με αυτισμό συχνά πάσχουν από γαστρεντερικές διαταραχές, ευαισθησία στις τροφές και αρκετές αλλεργίες.

8.Μύθος: Ο αυτισμός οφείλεται στην κακή ανατροφή των παιδιών.
Αλήθεια: Στη δεκαετία του ’50, η λεγόμενη θεωρία της “υπόθεσης μητέρας ψυγείου” υποδήλωνε ότι ο αυτισμός οφείλεται στις μητέρες που στερούνταν συναισθηματικής ζεστασιάς. Αυτή η θεωρία έχει διαψευστεί προ πολλούΤο ποσοστό των αυτιστικών ατόμων έχει αυξηθεί κατά 600% τα τελευταία 20 χρόνια. Το 1975, 1/1.500 άτομα ανήκε στο φάσμα του αυτισμού. Το 2009, το ποσοστό αυτό αυξήθηκα στο 1/110."

της Ελιζιάννας Χριστοδούλου, Παιδιατρική Εργοθεραπεύτρια SIT