Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ψυχολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ψυχολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δεν γίνεται ένα παιδί ενός έτους να είναι χειριστικό The Manipulation Myth


Εδώ και αρκετά χρόνια επικρατεί η άποψη ότι τα παιδιά είναι χειριστικά από κούνια και για να μην μας “πάρουν τον αέρα”, πρέπει από βρέφη να τους βάζουμε όρια, να μην τα παίρνουμε αγκαλιά γιατί θα μάθουν στα χέρια και θα γίνουν κακομαθημένα. 

Αργότερα ως νήπια, αν εκδηλώσουν μια κρίση θυμού, βιαζόμαστε να πούμε ότι προσπαθούν να μας χειριστούν και να μας “εξουσιάσουν”. 
Πόσο εύκολο είναι να δεχτούμε ότι ΔΕΝ υπάρχουν χειριστικά παιδιά, αλλά παιδιά που εκφράζουν ανεκπλήρωτες ανάγκες με τρόπο που μόνο τα ίδια ξέρουν;

Τα πολλά παιχνίδια μειώνουν τη δημιουργικότητα και τη χαρά των παιδιών

Όσα περισσότερα παιχνίδια περιβάλλουν ένα παιδί, τόσο περισσότερο κακό του κάνουν, καθώς αδυνατεί να τα εκτιμήσει και να συγκεντρώσει την προσοχή του, με συνέπεια να μειώνεται η δημιουργικότητα και η χαρά του.

Αυτό που υποπτεύονταν πολλοί γονείς, επιβεβαιώνει μια νέα μικρή αμερικανική επιστημονική έρευνα, την οποία θα πρέπει μάλλον να λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι μπαμπάδες, οι μαμάδες και οι συγγενείς ενόψει των δώρων των γιορτών.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Τολέντο στο Οχάιο, με επικεφαλής τη δρα Κάρλι Ντάους, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Infant Behaviour and Development", σύμφωνα με τη βρετανική «Τέλεγκραφ», μελέτησαν 36 νήπια, τα οποία κλήθηκαν να παίξουν, επί μισή ώρα, είτε με τέσσερα παιχνίδια είτε με 16.

Διαπιστώθηκε ότι τα παιδάκια ήσαν πολύ πιο δημιουργικά, όταν έπαιζαν με τα λίγα παιχνίδια. Επιπλέον, αυτά τα παιδιά έπαιζαν διπλάσια ώρα με το κάθε παιχνίδι τους, εφεύρισκαν περισσότερους τρόπους για να το χρησιμοποιήσουν στα παιχνίδια τους και γενικά έδειχναν πιο ευχαριστημένα, σε σχέση με όσα παιδιά περιστοιχίζονταν από τα πολλά παιχνίδια.

Οι ερευνητές συμβουλεύουν τους γονείς και τους παιδικούς σταθμούς να απομακρύνουν την πληθώρα των παιχνιδιών από τους χώρους όπου παίζουν τα παιδιά και να τους δίνουν κάθε φορά ένα μικρό αριθμό παιχνιδιών, τα οποία μπορεί να εναλλάσσονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Έτσι, τα παιδιά θα γίνουν πιο συγκεντρωμένα, επινοητικά και δημιουργικά.

Έρευνες σε ανεπτυγμένες χώρες έχουν δείξει ότι το μέσο παιδάκι κατέχει πάνω από 200 παιχνίδια, αλλά είναι ζήτημα αν παίζει με δέκα από αυτά σε καθημερινή βάση.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
stogiatro
Το χαμομηλάκι

Συναισθηματική κακοποίηση : Μια αόρατη πληγή


ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ : ΜΙΑ ΑΟΡΑΤΗ ΠΛΗΓΗ
Η εποχή μας έχει φέρει τα δικαιώματα των παιδιών στο προσκήνιο και οι περισσότεροι είμαστε πλέον ενημερωμένοι και εξοικειωμένοι με τους όρους σεξουαλική κακοποίηση και σωματική τιμωρία. Με τη βοήθεια της ενημέρωσης από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, τις ιστοσελίδες με θέματα ψυχολογίας και ανατροφής παιδιών και τα group για γονείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολλοί γονείς παιδιά είναι αρκετά ευαισθητοποιημένοι για το θέμα. Συνήθως φανταζόμαστε ότι αυτός που κακοποιεί ένα παιδί είναι κάποιος τρομακτικός άνθρωπος, η εξαίρεση, και πως η κακοποίηση είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί. Σε ότι αφορά τη συναισθηματική κακοποίηση, τα όρια είναι αρκετά πιο ασαφή. Τι είναι συναισθηματική κακοποίηση; Είναι μόνο το να φωνάζουμε συστηματικά στο παιδί;
Ναι, οι φωνές και τα ουρλιαχτά στα παιδιά, το υπερβολικό μάλωμα είναι συναισθηματική κακοποίηση (όταν είναι συστηματική συμπεριφορά, όχι όταν σε μεμονωμένες, σπάνιες περιπτώσεις χάσουμε προσωρινά τον έλεγχο). Το παιδί τρομάζει, πληγώνεται, φοβάται, χάνεται, σταματάει να ακούει, και μαθαίνει σταδιακά ότι δεν αξίζει, επηρεάζεται δηλαδή σημαντικά η αίσθηση  του εαυτού του. Όμως η συναισθηματική κακοποίηση δεν είναι μόνο οι φωνές. Υπάρχουν και πολλές άλλες συμπεριφορές, όπου οι λέξεις και οι συναισθηματικοί εκβιασμοί γίνονται όπλα που πλήττουν το παιδί.
Μία τέτοια συμπεριφορά είναι η σιωπή. Ο γονιός που όταν δυσαρεστείται από το παιδί του “κρατάει μούτρα”, δεν του μιλάει, κάποιες φορές και για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι το παιδί να «συνετιστεί» και να ζητήσει συγνώμη. Προσποιείται ουσιαστικά ότι το παιδί δεν υπάρχει. Τα παιδιά νοιώθουν εγκατάλειψη, γίνονται σταδιακά άτολμα και δεν διεκδικούν  από φόβο μήπως χάσουν την αγάπη, την προσοχή και την εύνοια του γονέα.
Ας μιλήσουμε τώρα για μία άλλη κακοποιητική συμπεριφορά που είναι η συνεχής σύγκριση ανάμεσα στα παιδιά, με σκοπό να τα χειριστούν οι γονείς ώστε να κάνουν αυτό που θέλουν. Συγκρίνουν τα αδέρφια μεταξύ τους, ή το παιδί τους με οποιοδήποτε άλλο παιδί του περιβάλλοντος τους και πάντα η σύγκριση βρίσκει το δικό τους παιδί ανεπαρκές και κατώτερο. Μπορεί να τα συγκρίνουν για τη συμπεριφορά τους, για την εμφάνιση ή τις επιδόσεις τους, στο σχολείο και σε άλλες δραστηριότητες. Πολλές φορές ο διαχωρισμός ανάμεσα στα αδέρφια είναι τόσο έντονος , που βλάπτει και τα δύο παιδιά. Αυτό που “ευνοείται” από τη σύγκριση νοιώθει ένοχα και άβολα απέναντι στα αδέρφια του, και επίσης ο συνεχής έπαινος δεν το αφήνει να χτίσει μια πραγματική αυτό-εικόνα, και να μάθει να προσπαθεί και να βελτιώνεται. Το παιδί που θεωρείται από τους γονείς κατώτερο, αναπτύσσει μια αρνητική εικόνα για τον εαυτό του, νοιώθει «λίγο», χωρίς αξία και βιώνει έντονα την έλλειψη αγάπης και αποδοχής. Ένα ακόμη δυσάρεστο αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς των γονιών είναι ότι κάποιες φορές πλήττει σοβαρά τη σχέση ανάμεσα στα αδέρφια.
Υπάρχουν και πολλά ακόμα είδη συναισθηματικής κακοποίησης, όπως το να λένε οι γονείς συστηματικά ψέματα στα παιδιά, να σαμποτάρουν τις προσπάθειες τους να μεγαλώσουν και να αυτονομηθούν, να καταστρέφουν επίτηδες παιχνίδια ή αγαπημένα αντικείμενα των παιδιών τους για να τα τιμωρήσουν, να τρομοκρατούν τα παιδιά με διάφορους τρόπους (π.χ. θα φωνάξω τον αστυνόμο να σε  βάλει φυλακή) , να στερούν από το παιδί τα απαραίτητα κοινωνικά ερεθίσματα (φίλους, κοινωνικές εκδηλώσεις , εξόδους ) και πολλά άλλα, που έχουν ως κοινό παρονομαστή την σκόπιμη και επανειλημμένη ψυχολογική βία με σκοπό το χειρισμό και την “τιμωρία” των παιδιών.
Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται να δοθεί σε μία ακόμα μορφή κακοποίησης που είναι μια από τις πιο δυσδιάκριτες ωστόσο εξαιρετικά βλαβερή. Αυτή δεν είναι άλλη από την παραμέληση. Παραμέληση είναι η συστηματική άρνηση να καλύψουν οι γονείς τις βιολογικές και συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους. Πολλές φορές φτάνουν στο σημείο να τα αγνοούν και να τους συμπεριφέρονται σαν η ίδια τους η παρουσία να αποτελεί ενόχληση. Συμβαίνει ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που οι γονείς βιώνουν οι ίδιοι ψυχολογικές δυσκολίες ή έχουν έντονη αμφιθυμία για το γονεϊκό τους ρόλο. Τα παιδιά νοιώθουν ασήμαντα, αόρατα, και μαθαίνουν και τα ίδια να παραμελούν τον εαυτό τους, ενώ μπορεί σαν απελπισμένη έκκληση για προσοχή, να αναπτύξουν ακραίες συμπεριφορές και να αποκτήσουν φοβίες και άλλα ψυχικά και σωματικά συμπτώματα.
Κλείνοντας, θα ήταν χρήσιμο να επαναλάβουμε εδώ δύο σημαντικά στοιχεία για την συναισθηματική κακοποίηση:
Α) Ότι είναι κάτι που συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση και δεν αναφερόμαστε σε ένα μεμονωμένο και ατυχές περιστατικό στη σχέση γονιού-παιδιού.
Β) Ότι κάποιες φορές η συναισθηματική κακοποίηση δεν είναι ξεκάθαρη και χειροπιαστή συμπεριφορά όπως η σωματική βία και συνεπώς είναι τόσο δυσδιάκριτη που υπάρχει περίπτωση να μην γίνει αντιληπτή από κανέναν στο οικείο περιβάλλον του παιδιού. Ας έχουμε λοιπόν όλοι τα μάτια μας ανοιχτά, για να προστατεύσουμε τα παιδιά, έχοντας στο νου μας τι μήνυμα μπορεί να εκπέμπουν με την εκάστοτε συμπεριφορά τους.
Η Κατερίνα Καρασάββα είναι Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια και μπορείτε να τη βρείτε στο http://en-dia-ferw.blogspot.gr/

Οι καλύτεροι 10 τρόποι να καλλιεργήσετε καλή συμπεριφορά στα παιδιά σας χωρίς τιμωρία


 
 Δρ. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D., Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Θέλετε να συντελεστεί ένα μικρό «θαύμα» στο ίδιο σας το σπίτι;

Ξέρετε γιατί τα παιδιά έχουν κακή συμπεριφορά;  Επειδή συχνά αισθάνονται ότι οι μεγάλοι δεν τα καταλαβαίνουν ή δεν τα αγαπούν.  Όταν μάλιστα ο γονιός προσπαθεί με νεύρα, φωνές και διάφορες τιμωρίες να επιβάλει τη σωστή συμπεριφορά, τότε πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο από το επιθυμητό!  Γιατί συμβαίνει αυτό;  Επειδή τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που βιώνουν.  Αν δώσετε μια ξυλιά στο παιδάκι σας που χτύπησε την αδερφή του, τι του διδάσκετε με την πράξη σας;  Ότι μπορεί να χτυπάει την αδερφή του.  Παρόλα αυτά, με τα λόγια του λέτε το αντίθετο «μη χτυπάς την αδερφή σου» και παράλληλα του δίνετε εσείς μία (και δεν εννοώ ότι το ξυλοφορτώνετε ή ότι το κακοποιείτε).  Φερθείτε στα παιδιά όπως θέλετε να φέρονται και αυτά στους άλλους!  Δηλαδή, με κατανόηση και συμπόνια.  Με τι φωνές, τις τιμωρίες, τις απειλές, τα νεύρα και τα παρόμοια διδάσκουμε αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε: την επιθετική συμπεριφορά.

Η τιμωρία καταστέλλει την κακή συμπεριφορά, για λίγο όμως.  Αν λοιπόν επιθυμείτε να μεγαλώσετε ένα χαρούμενο, υπεύθυνο, πετυχημένο παιδί, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσετε.
Εννοείται ότι βάζουμε όρια και ότι δεν ανεχόμαστε την κακή συμπεριφορά.  Το ζητούμενο είναι με ποιόν τρόπο το πετυχαίνουμε;

1. Ελέγξτε τα συναισθήματά σας και τα ξεσπάσματά σας.  Είστε το μοντέλο θετικής συμπεριφοράς!  Από το δικό σας παράδειγμα θα μάθει το παιδί σας πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του.   Αν έχετε θυμώσει, μη βάλετε τις φωνές και μην κάνετε κάτι που θα το μετανιώσετε όταν ξεθυμώσετε.  Πάρτε μια βαθιά ανάσα.  Νιώστε την αγάπη που έχετε για το παιδί σας.  Συζητήστε, διορθώστε, καθοδηγήστε το παιδί, αλλά μην το εκδικηθείτε.

2. Αναγνωρίστε τα συναισθήματα του παιδιού.  Όταν το παιδί είναι στρεσαρισμένο, θυμωμένο ή αγχωμένο η φυσιολογία του εγκεφάλου είναι τέτοια, που δεν του επιτρέπει να καταλάβει.  Αντί να αρχίσετε τα πολλά λόγια και εξηγήσεις προσφέρετε ένα "Time-In" (το αντίθετο του “Time-Out”) όπου στην ουσία παραμένετε μαζί με το παιδί και το αφήνετε να ξεσπάσει ελεγχόμενα, με την παρουσία σας.  Στόχος είναι να προσφέρετε στο παιδί σας μια ‘αγκαλιά’, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέχρι να ηρεμήσει.  Η συναισθηματική έκφραση σε ένα περιβάλλον αποδοχής και ασφάλειας βοηθά το παιδί να επεξεργαστεί αυτά τα συναισθήματα και να μάθει να ηρεμεί τον εαυτό του.  Μέσα από την ασφάλεια και τη σιγουριά που θα προσφέρει η παρουσία σας την ώρα της ‘κρίσης’, θα μπορέσετε να συζητήσετε με το παιδί όταν ηρεμήσει.  Και όταν ηρεμήσει θα νιώθει τόσο καλύτερα και τόσο πιο κοντά σε εσάς που θα είναι ανοιχτό να το καθοδηγήσετε στο σωστό και να του επισημάνετε το λάθος.

3. Να θυμάστε πάντα πώς μαθαίνουν τα παιδιά.  Τα παιδιά ‘χτίζουν’ τη γνώση σταδιακά, σαν να έχουν μια σκαλωσιά και προσθέτουν λίγο-λίγο.  Ένα παράδειγμα είναι το πώς μαθαίνουν να διαβάζουν: οι γονείς διαβάζουν στο παιδί βιβλία, κάνουν την όλη εμπειρία διασκεδαστική, και στη συνέχεια το παιδί περιγράφει τι βλέπει στις εικόνες, λει απ’ έξω την ιστορία, αργότερα μαθαίνει τα γράμματα, σταδιακά συλλαβίζει, και τέλος μαθαίνει να διαβάζει αυτόνομα.  Η επανάληψη και η ρουτίνα διαδικασιών βοηθά το παιδί να μάθει.  Αντίστοιχα, το παιδί μαθαίνει να λέει ‘ευχαριστώ’ και ‘παρακαλώ’, να περιμένει τη σειρά του, να μοιράζεται, κλπ μέσα από τη δημιουργία ρουτίνας.  Αν το παιδί σας δεν κάνει κάτι σωστά και του βάλετε τις φωνές δε θα λύσετε το πρόβλημα.  Αν όμως δημιουργήσετε τη ‘σκαλωσιά’ και τη ρουτίνα που θα το βοηθήσει να μάθει τη διαδικασία, τότε θα μάθει να κάνει σωστά το ζητούμενο.

4. Πρώτα συνδεθείτε συναισθηματικά, μετά διορθώστε τη συμπεριφορά. Τα παιδιά φέρονται άσχημα όταν δε νιώθουν καλά για τον εαυτό τους.  Συνδεθείτε συναισθηματικά με το παιδί σας και δώστε του έτσι κίνητρο να βγάλει προς τα έξω τον καλύτερό του εαυτό. Πριν πείτε στο παιδί τι κάνει λάθος, δείτε τα παρακάτω:

Γονατίστε στο επίπεδο το παιδιού, κοιτάξτε το στα μάτια και πέστε: "Βλέπω ότι έχεις θυμώσει πολύ...Παρακαλώ όχι δάγκωμα, όχι τράβηγμα μαλλιών.. Χρησιμοποίησε λέξεις και πες μου τι θέλεις".

Πάρτε το παιδί αγκαλιά: "Το παιχνίδι είναι ωραίο και θέλεις να παίξεις κι άλλο.  Όμως έφτασε η ώρα για ύπνο".

Ακουμπήστε το χέρι σας στον ώμο ή το γόνατο του παιδιού: " Φοβάσαι να μου πεις για τη ζημιά/την αταξία στο σχολείο".

5. Βάλτε όρια – με μια γερή δόση κατανόησης.  Οι κανόνες και τα όρια είναι απαραίτητα.  Ωστόσο, όταν τα βάζουμε θα πρέπει επίσης να κατανοούμε και την οπτική του παιδιού και να του το δείχνουμε.  Όταν τα παιδιά αισθάνονται ότι τα καταλαβαίνουμε, δέχονται τα όρια και τους κανόνες ευκολότερα.. 

"Δεν τραβάμε μαλλιά! Θύμωσες που η αδερφή σου χάλασε το παιχνίδι σου, αλλά πρέπει να πεις με λόγια τι συμβαίνει."

"΄Ωρα για ύπνοΞέρω ότι θα ήθελες να παίξεις και άλλο, αλλά μπορείς να συνεχίσεις το παιχνίδι αύριο".

6. Να θυμάστε ότι η κακή συμπεριφορά εκφράζει μια πραγματική ανάγκη του παιδιού –όσο συγκαλυμμένο και αν είναι κάτι τέτοιο.

Το παιδί που έχει κακή συμπεριφορά έχει επίσης κάποιο λόγο που φέρεται έτσι, ακόμα και αν ο λόγος από την οπτική του ενήλικα δεν είναι αρκετά καλός.  Η άσχημη συμπεριφορά δείχνει ότι το παιδί μέσα του νιώθει άσχημα.   Τσεκάρετε: ίσως είναι στρεσαρισμένο, χρειάζεται περισσότερο χρόνο μαζί σας, περισσότερο ύπνο, περισσότερο χρόνο χαλάρωσης ή την ευκαιρία να κλάψει και να εκτονώσει τα συναισθήματά του.  Φροντίζοντας την ανάγκη που είναι κρυμμένη πίσω από την κακή συμπεριφορά την εξαλείφετε!

7. Μάθετε να λέτε ΝΑΙ.  Συχνά οι γονείς ξεχνούν να πουν στο παιδί ΝΑΙ, και χρησιμοποιούν το ‘όχι’ και την άρνηση.  Ωστόσο τα παιδιά κάνουν με χαρά σχεδόν οτιδήποτε που είναι δοσμένο με θετικό τρόπο.  Την επόμενη φορά που έχει φτάσει η ώρα για μπάνιο και ύπνο και το παιδί σας δε θέλει να αφήσει το παιχνίδι, δοκιμάστε μια διαφορετική προσέγγιση, χρησιμοποιώντας το ΝΑΙ αντί το όχι όταν βάζετε όρια:  "ΝΑΙ, έφτασε η ώρα να πας για μπάνιο και για ύπνο.  ΝΑΙ, μπορείς να πάρεις τα λαστιχένια σου παιχνίδια και ΝΑΙ, θα σου βάλω από το σπέσιαλ αγαπημένο σου αφρόλουτρο και ΝΑΙ, θα σου διαβάσω ένα παραμύθι.  ΝΑΙ, θα σε βοηθήσω να μαζέψεις τα παιχνίδια σου και ΝΑΙ, μπορούμε να κρατήσουμε τον πύργο που έχτισες με τα τουβλάκια για να τον βρεις αύριο το πρωί».   Τα παιδιά ανταποκρίνονται με γενναιόδωρη διάθεση που ταιριάζει με τη δική σας.  

8. Σε καθημερινή βάση βρείτε χρόνο για να είστε κοντά με το παιδί σας, δίνοντάς του τον ιδιαίτερο χρόνο που χρειάζεται μαζί σας.  Κλείστε κινητό, κομπιούτερ και οτιδήποτε άλλο απασχολεί την προσοχή σας και πέστε στο παιδί σας «για τα επόμενα 20 λεπτά είμαι όλη δική σου.  Τι θέλεις να κάνουμε;».  Ακολουθήστε την επιθυμία του παιδιού σας και μην ξεχνάτε τις αγκαλίτσες, τα φιλάκια, το γαργάλημα και όλα αυτά που αγαπάνε τα παιδιά και λειτουργούν ως αγχολυτικά και ως τόνωση της σχέσης τους μαζί σας.  Δώστε το 100% της προσοχής και της αγάπης σας.  Τα παιδιά που ξέρουν ότι έχουν καθημερινά τον δικό τους ιδιαίτερο χρόνο με τον γονιό τους κυριολεκτικά ανθίζουν, επειδή νιώθουν ασφάλεια, μπορούν να εκφραστούν συναισθηματικά και έτσι ‘χτίζουν’ καλή συμπεριφορά.

9. Δείξτε συμπόνια στον εαυτό σας και συγχωρέστε τον.  Είναι ανθρώπινο να κάνετε λάθη και να έχετε κακές στιγμές.  Δε γίνεται να είστε καλός γονιός αν αισθάνεστε άσχημα για τον εαυτό σας, όπως και το παιδί δε μπορεί να συμπεριφερθεί σωστά αν νιώθει άσχημα για τον εαυτό του.  Πάντα υπάρχει δυνατότητα να φτιάξετε ή να βελτιώσετε τη σχέση σας με το παιδί σας.  Γιατί να μην ξεκινήσετε τώρα κιόλα;

10. Στα δύσκολα, αγκαλιάστε τον εαυτό σας, κυριολεκτικά και μεταφορικά!  Και μετά αγκαλιάστε το παιδί σας.  Η συναισθηματική σύνδεση και η αγάπη βοηθάει να περάσουν τα δύσκολα, να εξομαλυνθούν καταστάσεις και να επιστρέψει η ηρεμία και η ισορροπία.

Δεν τα πολυπιστεύετε τα παραπάνω;  Δοκιμάστε τα για μια εβδομάδα και απολαύστε το υπέροχο αποτέλεσμα.

 Δρ. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D., Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια  
Από  την  σελίδα greekpsychologypages  της  ψυχολόγου   Λίζας  Βάρβογλη

Εργαστήρια υποστήριξης και ενδυνάμωσης γονέων



 Ο ρόλος του γονέα περιλαμβάνει καθημερινές προκλήσεις και απαιτεί γνώσεις ή δεξιότητες, κάποιες από τις οποίες φυσικά δεν τις διαθέτουμε όλοι. Ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού, τα οποία είναι σημαντικά για τη μετέπειτα πορεία του στη μάθηση, τη ψυχοσωματική υγεία και την κοινωνική προσαρμογή, παρουσιάζονται διάφορα διλήμματα και προβληματισμοί για τους γονείς.

Τα εργαστήρια γονέων δημιουργήθηκαν για να διευκολύνουν, να υποστηρίξουν και να ενδυναμώσουν τους γονείς παιδιών από 0 έως 7 ετών, προσφέροντας άμεση πρόσβαση στην επιστημονική πληροφόρηση και τις σύγχρονες πρακτικές σχετικά με την ανατροφή των παιδιών.

Στόχος των εργαστηρίων αυτών είναι να διασφαλιστεί, όσο είναι δυνατόν, πως η αγάπη, η αφοσίωση και η γενικότερη προσφορά των γονέων προς τα παιδιά τους επενδύονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να μεγαλώνουν υγιή και χαρούμενα παιδιά τα οποία θα εξελιχθούν σε ευτυχισμένους, παραγωγικούς και κοινωνικά ενταγμένους ενήλικες. Πρόκειται για μια βιωματική εμπειρία μέσω της συμμετοχής σε μια ψυχο-εκπαιδευτική ομάδα, όπου οι γονείς θα έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν και να μοιραστούν νέες ιδέες για το μεγάλωμα των παιδιών,  και να αυξήσουν την αυτοπεποίθησή τους ως γονείς αλλά και γενικότερα.

Τα θέματα που θα συζητηθούν κατά τη διάρκεια των εργαστηρίων περιλαμβάνουν ενδεικτικά:

•  τη συναισθηματική εξέλιξη στην προσχολική και την πρώτη σχολική ηλικία

•  τη  συμβολή των γονέων στη νοητική και ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών

•  ποιες είναι οι κατάλληλες καθημερινές ρουτίνες ή συνήθειες και πώς θα διασφαλιστούν

•  ενδεδειγμένους τρόπους οριοθέτησης της συμπεριφοράς των παιδιών

•  το ρόλο της ευρύτερης οικογένειας στην ανατροφή των παιδιών

Τα εργαστήρια θα ξεκινήσουν την Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014 και ώρα 18.30 και θα ολοκληρωθούν στις 5 Μαρτίου 2014 σε ένα κύκλο 6 εβδομαδιαίων συναντήσεων διάρκειας 90 λεπτών. Ο χώρος διεξαγωγής θα είναι το γραφείο της ψυχολόγου Τάνιας Μπαγέρη, Πεύκων 6 & Καποδιστρίου (ύψος Φιλοθέης), 142 35.

Το κόστος και για τις 6 συναντήσεις ανέρχεται στα 130 ευρώ. Οι θέσεις είναι περιορισμένες και γι αυτό το λόγο θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Δηλώσεις συμμετοχής θα γίνονται δεκτές μέχρι και 22/01/2014.

Για πληροφορίες και διευκρινίσεις σχετικά με τα εργαστήρια και δηλώσεις συμμετοχής, μπορείτε να επικοινωνείτε  με την κα Μιχαλοπούλου στο τηλέφωνο 210 6838117, Δευτέρα και Παρασκευή 09.00-17.00 και Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη 11.00-19.00, ή στο e-mail info@taniabageri.gr.

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το προφίλ, τις συμβουλευτικές υπηρεσίες και τις δράσεις της ψυχολόγου Τάνιας Μπαγέρη, θα βρείτε στα www.taniabageri.gr, @tanbager και Psychology4all.


 Από  το  Ιστολόγιο  Παιδί  και  Ανάπτυξη 

Είναι πολύ ευαίσθητο το παιδάκι σας;


Μήπως το παιδάκι σας είναι ευαίσθητο; Στεναχωριέται εύκολα, κλαίει με το παραμικρό, δυσκολεύεται με τη διαχείριση των έντονων συναισθημάτων;  



Τα ευαίσθητα παιδιά έχουν ανεπτυγμένη την αίσθηση του καθήκοντος, ανησυχούν μήπως δεν κάνουν κάτι καλά ή μήπως τα μαλώσετε και αγχώνονται με μικρά ζητήματα.
Μερικές φορές μάλιστα η ευαισθησία τους, πέρα από τον συναισθηματικό τομέα, μπορεί να επεκτείνεται και σε άλλες αισθήσεις: ζορίζονται όταν υπάρχουν δυνατοί ήχοι στο χώρο, δεν τους αρέσει η υφή από διάφορα υφάσματα ή φαγητά (πχ δεν ανέχονται κάλτσες το καταχείμωνο, τους ενοχλεί το μάλλινο πουλόβερ, δεν τρώνε συγκεκριμένα φαγητά, κλπ) και, γενικώς, δυσκολεύονται με κάθε είδους αλλαγή στον κόσμο τους ή τη ρουτίνα τους.
Συχνά τα ευαίσθητα παιδιά έχουν κοινωνικές ευαισθησίες, είναι δειλά και δυσκολεύονται να κάνουν νέες φιλίες ή να δοκιμάσουν καινούργια πράγματα.  Φοβούνται την αποτυχία και τη ντροπή.  Δυσκολεύονται να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους και συχνά τα άλλα παιδιά τα βλέπουν ως «το παιδί που κλαίει όλη την ώρα» ή «το παιδάκι που θυμώνει συνέχεια».
Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαχειριστείτε το ευαίσθητο παιδί; 
Εδώ σας προσφέρουμε 8 τρόπους τους οποίους υποστηρίζει η επιστήμη και αν εφαρμόσετε θα δείτε διαφορά.  Το σημαντικό είναι να ο υποστηρίξετε και να το καθοδηγήσετε με ήρεμο και μαλακό, αλλά αποφασιστικό τρόπο.
1. Αποδεχτείτε την ευαισθησία του παιδιού σας
Ξεκαθαρίστε ένα πράγμα μέσα σας: το παιδί σας είναι ευαίσθητο από χαρακτήρα.  Αποδεχτείτε το γεγονός και μην προσπαθείτε να αλλάξετε το χαρακτήρα του παιδιού σας.  Μπορείτε όμως να το βοηθήσετε να μάθει να διαχειρίζεται την ευαισθησία του.  Αντί να θεωρείτε ότι το παιδί σας είναι «γκρινιάρικο και κλαψιάρικο», προσπαθήστε να δείτε τα δυνατά του σημεία και τα προτερήματά του και να χτίσετε σε αυτά.
2. Δώστε χρόνο στο παιδί σας για να ξεκουραστεί
Τα ευαίσθητα παιδιά εξουθενώνονται όταν έχουν να επεξεργαστούν πολλές αισθητηριακές πληροφορίες, όπως πολυκοσμία, έντονους ήχους ή φώτα, πληθώρα ερεθισμάτων, κλπ.  Χρειάζονται παραπάνω χρόνο ξεκούρασης και ηρεμίας.  Δώστε τους το περιθώριο για ένα διάλειμμα και μη βαρυφορτώνετε το πρόγραμμά τους.  Αν το παιδί δεν είναι έτοιμο να μεταβεί σε μία άλλη δραστηριότητα, σεβαστείτε το. Δοκιμάστε να έχετε μαζί σας μια τσάντα με καλλιτεχνικά υλικά ώστε, όταν χρειάζεται ένα διάλειμμα από το πλήθος, να μπορεί να ασχοληθεί με κάτι δημιουργικό και αντι-στρες.  
3. Θέστε όρια
Πολλές φορές οι γονείς ευαίσθητων παιδιών μπαίνουν στον πειρασμό να μην τηρήσουν τους κανόνες ή να κάνουν τα στραβά μάτια σε αρνητικές συμπεριφορές του παιδιού τους, προκειμένου να μην το στεναχωρήσουν.  Στην πραγματικότητα όμως δε βοηθάνε έτσι το παιδί.  Φυσικά και είναι καλό να είναι ευέλικτοι οι γονείς, πάντα όμως στο πλαίσιο του ότι κάποιοι γενικοί κανόνες τηρούνται.  Αν κανείς βρίσκει συνεχώς δικαιολογίες για το παιδί του, δυστυχώς δεν το προετοιμάζει για τον αληθινό κόσμο του σχολείου και των φίλων και συμβάλλει στο να ζορίζεται ακόμα παραπάνω.
4. Επαινέστε την προσπάθεια
Επαινέστε την προσπάθεια, ενθαρρύνετε τις σωστές συμπεριφορές, γίνεται ο πιο θερμός οπαδός και υποστηρικτής του παιδιού σας!  Επαινώντας την προσπάθεια και όχι απαραιτήτως το τελικό αποτέλεσμα, δίνετε στο παιδί το μήνυμα ότι καλά έκανε και προσπάθησε, ότι είναι κάτι σημαντικό και το αναγνωρίζετε. 
Να θυμάστε ότι είναι πολύ προτιμότερο να πείτε το αυθεντικό «μπράβο, αυτή είναι μια πολύ καλή προσπάθεια, παρόλο που αυτό που κάνεις σε ζορίζει», παρά να πείτε ένα ψεύτικο «μπράβο, τέλεια!» όταν δεν είναι τέλειο.  Ξεκαθαρίστε στο παιδί ότι η προσπάθεια και η δουλειά που βάζει σε κάτι είναι σημαντικά, ακόμα και αν το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι τέλειο.  Υπενθυμίστε ότι μόνο με δουλειά και εξάσκηση μπορεί κανείς να τελειοποιηθεί.  Επαινέστε το παιδί όταν λέει την αλήθεια, επειδή συχνά τα ευαίσθητα παιδιά καταφεύγουν στα ψέματα για να αποφύγουν το μάλωμα.  Τέλος, θυμηθείτε να επαινέσετε το ευαίσθητο παιδί όταν είναι ‘γενναίο’, όταν δεν έχει ξέσπασμα και διαχειρίζεται καλά την απογοήτευση και το καινούργιο.
5. Προσφέρετε ανταμοιβή
Ανταμείψτε το παιδί σας για να του δημιουργήσετε την αίσθηση ότι κατόρθωσε κάτι σημαντικό.  Τα ευαίσθητα παιδιά μερικές φορές αισθάνονται άσχημα ακόμα και εξαιτίας του τρόπου που διατυπώνεται μια δήλωση.  Για παράδειγμα, αντί να πείτε στο παιδί «δε θα δεις ταινία αν δεν κάνεις πρώτα το μπάνιο σου», είναι προτιμότερο να πείτε «μόλις τελειώσεις το μπάνιο σου θα διαλέξεις ποια ταινία θα δεις».
Δοκιμάστε να βοηθήσετε το ευαίσθητο παιδί δημιουργώντας ένα απλό σύστημα ανταμοιβής: διαλέξτε 2-3 συμπεριφορές που χρειάζονται βελτίωση και κάθε φορά που το παιδί τις επιτυγχάνει κερδίζει ένα αυτοκόλλητο.  Όταν συγκεντρωθεί συγκεκριμένος αριθμός από αυτοκόλλητα, μπορείτε να του πάρετε κάποιο μικρό δωράκι.  Μην ξεχνάτε να επαινείτε κάθε προσπάθεια προς το στόχο!
6. Διδάξτε λέξεις για τα συναισθήματα
Τα ευαίσθητα παιδιά συχνά δυσκολεύονται να εκφράσουν λεκτικά τα συναισθήματά τους και δε διαθέτουν τις κατάλληλες ‘ταμπέλες’ για να τα διαφοροποιήσουν.  Επίσης, σημαντικό είναι εκτός από την αναγνώριση των διαφορετικών συναισθημάτων να μάθουν αποτελεσματικούς τρόπους διαχείρισής τους.
7. Διδάξτε τεχνικές επίλυσης προβλημάτων
Το κάθε παιδί χρειάζεται να γνωρίζει τεχνικές επίλυσης των καθημερινών προβλημάτων της ζωής του, αλλά αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τα ευαίσθητα παιδιά, τα οποία αποφεύγουν καταστάσεις όπου δε νιώθουν άνετα ή παίρνουν πολλά ερεθίσματα.  Όταν το ευαίσθητο παιδί έχει διδαχθεί τρόπους να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις νιώθει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και αυξάνονται οι ικανότητες του να ανταπεξέλθει.
8. Φυσικές συνέπειες των πράξεων του παιδιού
Όπως όλα τα παιδιά, έτσι και τα ευαίσθητα παιδιά χρειάζονται ένα σύστημα διαχείρισης της συμπεριφοράς τους, ειδικά όταν αυτή είναι αρνητική.  Είναι λάθος να φοβούνται οι γονείς μήπως χειροτερέψουν την κατάσταση και γι’ αυτό δε διαχειρίζονται την κακή συμπεριφορά του ευαίσθητου παιδιού.  Η καλύτερη προσέγγιση είναι όταν ο γονιός με ηρεμία δείχνει στο παιδί του ποιες είναι οι φυσικές ή λογικές συνέπειες της κακής του συμπεριφοράς.  Για παράδειγμα, όταν το παιδί αρνείται να μαζέψει τα παιχνίδια του, ο γονιός με ήρεμο τρόπο μπορεί να του υπενθυμίσει ότι ο κανόνας λέει «πρώτα μαζεύουμε τα παιχνίδια και μετά βλέπουμε τηλεόραση» και ότι αν το παιδί επιλέξει να μη συμμαζέψει πρώτα, τότε δε θα δει τηλεόραση.  Με αυτό τον τρόπο ο γονιός δεν τιμωρεί, αλλά δείχνει στο παιδί του ότι υπάρχουν φυσικές συνέπειες των πράξεων του.  Οι φυσικές συνέπειες των πράξεων είναι μια πολύ καλή μέθοδος διαπαιδαγώγησης, αφού συνδέει την κακή/λανθασμένη συμπεριφορά άμεσα με τις συνέπειές της.
Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Νευροψυχολόγος 
 
Από  το  Ιστολόγιο  Το  Χαμομηλάκι

Η ακαταστασία στο σπίτι βλάπτει τα παιδιά


«Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να υπάρχει τάξη στη ζωή τους. Όταν στο σπίτι επικρατούν συνθήκες χάους και η καθημερινότητά τους δεν είναι σταθερή, το άγχος αυξάνεται και η υγεία των παιδιών γίνεται εύθραυστη».
Το απαιτητικό πρόγραμμα εργασίας της μητέρας επηρεάζει την υγεία των παιδιών
Η ακαταστασία στο σπίτι και το απαιτητικό πρόγραμμα εργασίας της μητέρας φαίνεται πως επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την υγεία των παιδιών, λένε οι επιστήμονες.
Για τις ανάγκες της έρευνας εξετάστηκαν στοιχεία που είχαν δοθεί σε προηγούμενη μελέτη για τις συναισθηματικά ευάλωτες οικογένειες και τον βαθμό ευτυχίας των παιδιών που ζούσαν σε αυτές. Τα στοιχεία αφορούσαν πληροφορίες που έδωσαν 3.288 μητέρες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν ανύπαντρες και με χαμηλά εισοδήματα. Οι μητέρες υποχρεώθηκαν να ενημερώσουν τους ειδικούς για την κατάσταση που επικρατούσε στο σπίτι σε δύο χρονικές στιγμές: όταν το παιδί τους ήταν 3 και 5 ετών.

Οι περισσότερες από τις οικογένειες αυτές ζούσαν σε χαοτικές συνθήκες. Οι παράμετροι που λήφθηκαν υπόψη ήταν πολλές.
Για παράδειγμα, οι μητέρες ρωτήθηκαν πόσα άτομα ζούσαν στο σπίτι, αν η τηλεόραση έπαιζε καθημερινά για περισσότερες από 5 ώρες, αν το παιδί είχε συγκεκριμένη ώρα για τον βραδινό ύπνο, αν το σπίτι ήταν βρώμικο και ασυμμάζευτο, κ.λπ. Επίσης, οι ερευνητές έλαβαν υπόψη τους και τις εργασιακές υποχρεώσεις της μητέρας. Αν, δηλαδή, μπορούσε να λείψει από την εργασία της για να φροντίσει η ίδια το παιδί σε περίπτωση ανάγκης ή αν είχε την ευελιξία και την ευχέρεια να τακτοποιήσει όλες τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Στο τέλος, με βάση τα κριτήρια αυτά, οι μητέρες έπρεπε να βαθμολογήσουν την κατάσταση στο σπίτι ως άριστη, πολύ καλή, καλή, μέτρια ή κακή.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα υψηλότερα επίπεδα ακαταστασίας και χάους στο σπίτι είχαν παρατηρηθεί, όταν τα παιδιά ήταν 3 ετών, γεγονός που επηρέαζε σε σημαντικό βαθμό την υγεία τους δύο χρόνια αργότερα. Μάλιστα, οι επιστήμονες, για να είναι απόλυτα σίγουροι για τα αποτελέσματα, εξέτασαν και το αντίστροφο, δηλαδή αν και κατά πόσο η κακή υγεία των παιδιών έκανε περισσότερο χαοτική την κατάσταση στο σπίτι, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν αποδείχθηκε

Η Claire Kamp Dush, επικεφαλής της έρευνας και αναπληρώτρια καθηγήτρια στο τμήμα Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο, δήλωσε: «Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να υπάρχει τάξη στη ζωή τους. Όταν στο σπίτι επικρατούν συνθήκες χάους και η καθημερινότητά τους δεν είναι σταθερή, το άγχος αυξάνεται και η υγεία των παιδιών γίνεται εύθραυστη».
Τα ευρήματα της έρευνας δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Social Science & Medicine».
Πηγή: vita.gr
 Από  το  Ιστολόγιο  To hamomilaki

Η σημαντικότητα των κανόνων για τα παιδιά


Το παιδί, πέρα από την άνευ όρων αγάπη και στοργή, χρειάζεται και μια δομή, δηλαδή ένα προβλέψιμο και σταθερό περιβάλλον, ώστε να διανύσει ήρεμα το μονοπάτι του προς την ενηλικίωση.

Και ο τρόπος με τον οποίο μπορείτε να προσφέρετε μια σταθερή δομή στο περιβάλλον του παιδιού σας είναι η επιβολή και η επίβλεψη της τήρησης των δικών σας κανόνων.
Πολλοί γονείς νιώθουν άβολα με τους κανόνες. Αισθάνονται άσχημα όταν πρέπει να πουν "όχι" και "μη" στο παιδί τους ή όταν χρειάζεται να περιορίσουν τον χρόνο της ελεύθερης δραστηριότητας του ή του παιχνιδιού του. Φοβούνται πως το παιδί τους θα πληγωθεί και θα χάσει τον αυθορμητισμό και το πηγαίο χαρακτήρα του.
Αυτός ο φόβος τους πηγάζει από την αγάπη τους και την ανάγκη τους να καταλάβουν τον κόσμο του παιδιού τους. Έτσι, σκεπτόμενοι πώς εκείνοι θα ένιωθαν στην περίπτωση που κάποιος άλλος θα τους επέβαλε τόσους κανόνες, δυσανασχετούν με τον εαυτό τους, λυγίζουν και αδυνατούν να τηρήσουν σταθερότητα στην εφαρμογή των κανόνων, τους οποίους νωρίτερα οι ίδιοι έθεσαν.
Είναι πολύ σημαντική η κίνηση αυτών των γονέων να "φανταστούν" τη θέση του παιδιού τους, να αισθανθούν τη θέση του και να αντιληφθούν τον κόσμο του. Μόνο που στην περίπτωση που μιλάμε για όρια και κανόνες, αυτά τα στοιχεία επιδρούν εντελώς διαφορετικά σε ένα "ενήλικο" άτομο και εντελώς διαφορετικά σε ένα παιδί ή έναν έφηβο. Γιατί η δομή που επιβάλλεται "απ' έξω" δεν κάνει το παιδί να αισθάνεται άσχημα, όπως αισθάνεται συνήθως ένας ενήλικας, αλλά το κάνει να αισθάνεται ασφαλές..
Πιο συγκεκριμένα, η δομή ταξινομεί τις πληροφορίες του παιδιού, οργανώνει τη χαώδη καθημερινότητα του και του διδάσκει πώς να ελέγχει τις παρορμήσεις του, καθώς και πώς να λειτουργεί στο πλαίσιο της κοινωνίας, στην οποία σταδιακά εντάσσεται.
Και το πιο σημαντικό από όλα, μέσα από τον εξωτερικό έλεγχο: τον έλεγχο δηλαδή που ασκείτε εσείς ως ενήλικες στο παιδί σας, αναπτύσσεται και διαμορφώνεται ο εσωτερικός έλεγχος: ο έλεγχος που θα ασκήσει αργότερα το παιδί σας στον εαυτό του. Γιατί τα άτομα που ως ενήλικες έχουν αναπτυγμένο αυτοέλεγχο, είναι συνήθως άτομα που ως παιδιά "ελέγχονταν" σταθερά από τους γονείς τους..
Ελπίζω, λοιπόν, εξαιτίας όλων όσων είπαμε, να σταματήσετε να αναρωτιέστε αν είναι καλό ή όχι να επιβάλλετε κανόνες στο παιδί σας. Σαφέστατα και είναι καλό και βοηθάει την ανάπτυξη του παιδιού σας. Αν εσείς τώρα φοβάστε μήπως το παιδί σας πληγωθεί από τους κανόνες που του επιβάλλετε, αυτός ο φόβος σας πηγάζει από κάποια άλλη κατάσταση, από κάποιο άλλο δικό σας βαθύ συναίσθημα. Με σκοπό να μετριάσετε το τελευταίο, θυμηθείτε ότι δεν είναι η ύπαρξη των κανόνων που πληγώνει. Όπως είπαμε, η ύπαρξη των κανόνων είναι απαραίτητη. Ο τρόπος που οι κανόνες τίθενται και η μορφή που αυτοί παίρνουν είναι τα στοιχεία που θα καθορίσουν αν το παιδί σας θα πληγωθεί ή όχι.

Για να αποφύγετε λοιπόν, τους κινδύνους, όταν θέτετε κάποιον κανόνα αναρωτηθείτε:

Είναι ο κανόνας αυτός κατάλληλος για την ηλικία του παιδιού μου;
  • Αφορά ένα ζήτημα που εντάσσεται στις δυνατότητες του χαρακτήρα του;
  • Ο κανόνας αυτός είναι λογικός ή αντιστοιχεί σε ένα συγκεκριμένο σκοπό;
  • Είναι ο κανόνας αυτός ξεκάθαρος;
  • Θα μπορούσα να τον προσαρμόσω, ώστε να γίνει πιο ευέλικτος;

Ειδικά, τη τελευταία ερώτηση χρειάζεται να τη θέτετε συχνά στον εαυτό σας, γιατί καθώς το παιδί σας μεγαλώνει είναι καλό οι κανόνες σας να αναθεωρούνται και να προσαρμόζονται στις ανάγκες και τις δυνατότητες του παιδιού σας. Για παράδειγμα, ένας κανόνας που λέει ότι "Το παιδί πρέπει να κάνει μπάνιο κάθε βράδυ" είναι λογικός, όταν απευθύνεται σε ένα παιδί μικρό, αλλά δεν είναι λογικός όταν το παιδί έχει μεγαλώσει αρκετά, έχει εσωτερικεύσει τη σημασία του μπάνιου και της αυτό- φροντίδας και έτσι είναι σε θέση να επιλέξει μόνο του την ώρα που θα κάνει μπάνιο.
Γενικά, η αλλαγή των κανόνων, όποτε χρειάζεται, δείχνει στο παιδί σας ότι οι κανόνες σας βασίζονται στη λογική και όχι απλώς στο ότι έχετε τον έλεγχο. Έτσι, το παιδί σας γίνεται πιο δεκτικό στην τήρηση τους.  
Τέλος, θέλω να σας επισημάνω κάτι. Μπορεί να έχετε ορίσει έναν κανόνα π.χ ότι "Το έφηβο παιδί σας θα γυρίζει στις 11" και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, όπως το πάρτι του αγαπημένου του φίλου να δεχτείτε το αίτημα του να γυρίσει στις 12. Αυτή η "εξαίρεση" δεν είναι επικίνδυνη: δεν δίνετε δηλαδή το μήνυμα ότι θα υποχωρείτε και θα χαλαρώνετε πάντα τους κανόνες σας (όπως κάποιοι από εσάς πιθανότατα, φοβάστε). Για να γίνει, όμως αυτό αντιληπτό από το παιδί σας, πρέπει να το κάνετε σαφές, πρέπει να του εξηγήσετε δηλαδή πως ο γενικός κανόνας του ωραρίου επιστροφής στο σπίτι δεν άλλαξε, απλά αποφασίσατε να κάνετε τη συγκεκριμένη εξαίρεση για τους συγκεκριμένους λόγους.
Γενικά, είναι πολύ σημαντικό να συζητάτε με το παιδί σας για τους κανόνες: για το πότε και το γιατί αυτοί αλλάζουν ή προσαρμόζονται σε ειδικές περιστάσεις, γιατί διαφορετικά δημιουργείται σύγχυση στο παιδί. Γιατί είναι άλλο να γνωρίζω πως ένας κανόνας που ακολουθούσα έληξε, για αυτό και μου επιτρέπεται μια άλλη συμπεριφορά και άλλο να γνωρίζω ή να νομίζω πως μου επιτρέπεται μια άλλη συμπεριφορά, παρόλο που ο κανόνας υπάρχει. Στην δεύτερη περίπτωση, μιλάμε για "παραβίαση", ενώ στην πρώτη για "αναθεώρηση".

Καλή οριοθέτηση!!!

Σχετική βιβλιογραφία
Steinberg L (2006), 10 βασικές αρχές για να γίνετε καλύτεροι γονείς, εκδ. Δίοπτρα, Αθήνα
Rogge J (2008), Οι γονείς βάζουν όρια, εκδ. Θυμάρι, Αθήνα.

Φλώρα Χατζημανώλη, ψυχολόγος



Από   την  ιστοσελίδα   Rodosforkids.gr